Short Story

അയ്യോ... ന്റെ... കാളിയേ...

“മഗ്നീഷ്യം റിബൺ ചുറ്റി നമുക്കിത് പൂത്തിരിപോലെ കത്തിക്കാം...” പിഷാരടിയാണ് അതു പറഞ്ഞത്. നന്നങ്ങാടിയിലിറക്കി ജീവനോടെ ഇവനെ കഴിച്ചിട്ടാൽ മതിയെന്ന് കുഞ്ഞുമൂസദ് തർക്കിക്കുന്നത് കേട്ടു. ആരോ എന്റെ ഉള്ളംകാലേൽ ചൂരലിനടിച്ചു. അങ്ങനെ അടിക്കുമ്പോൾ പൊന്നീച്ച കണ്ണുമ്മേന്ന് പറക്കുമെന്ന് പാപ്പൻ പറഞ്ഞത് ഞാനോർത്തു. അടുത്ത അടിയോടെ ചോദ്യമുയർന്നു. “നീ ഞങ്ങളുടെ പൊന്നുതമ്പുരാനെ തെറി വിളിക്കും. ഞങ്ങളുടെ തമ്പുരാട്ടിയെ കരിങ്കാളിയാക്കും. അല്ലേടാ നായേ...” ചീത്ത വിളിച്ചുകൊണ്ടു പിഷാരടി മഗ്നീഷ്യം റിബൺ ചുറ്റി. “എന്തു വലിപ്പമാടാ ഇതിന്. ചുമ്മാതല്ല... അവള്‌ നിന്നുതന്നത്...” അയാൾ അങ്ങനെ ഓരോന്നു പുലമ്പിക്കൊണ്ടിരുന്നു. “ചീക്കച്ചണ്ണൻമാരെ... കൈ കെട്ടിയിട്ടേച്ചാണോടാ ഒരുത്തനെ അടിക്കുന്നത്...” കരിങ്കാളി കൂടിയതുപോലെ ഞാനവരുടെ മുഖത്തേക്ക് കാർക്കിച്ചു തുപ്പി... കൈമളുമാഷ് ദേഷ്യത്തോടെ എന്റെ കണ്ണിലെ കെട്ടഴിച്ചു. “നീ കാണ്... പൂത്തിരിപോലെ കത്തുന്നത്...”

മുരളിയുടെ വീട്ടിലെത്തിയ അതിഥി

യുവാവ് അനുചരൻമാരോട് ആജ്ഞാപിച്ചു. എടേയ് എല്ലാവരും പിറകേ വാ... കുന്നുകുഴിയിൽനിന്ന് ഒരു പാമ്പിനെ എടുക്കണം. യുവാവ് തന്റെ ബൈക്കിന്റെ പിറകിൽ കയറി. ബാക്കിയുള്ളവർ അവിടെക്കിടന്ന ഒരു ആട്ടോറിക്ഷയിലേക്ക്‌ ഇടിച്ചുകയറി. കൂട്ടത്തിലെ ഇഴച്ചിൽപ്പരുവക്കാരായരണ്ട് പാമ്പുകളെ മറ്റുള്ളവർ സീറ്റിനിടയിലേക്ക് തിരുകിവച്ചു. യാത്ര തുടങ്ങി കുന്നുകുഴി ജങ്‌ഷനിലേക്ക്‌ ബൈക്കിലെത്തുമ്പോൾ, രാജീവ്ഗാന്ധി പ്രതിമയ്‌ക്ക് അടുത്തായി ചിലർ നിൽക്കുന്നു. അതിലൊരാൾ മുരളിയുടെ ‘ഗുണ്ടുകാട്' എന്ന കഥയിലെ നായകനാണ്. എന്റെ പിറകിലെ യുവാവിന്റെ അടുപ്പക്കാരനാണ് അയാൾ. മച്ചമ്പി രാവിലെ ഈ വഴി? കലിപ്പുകളെന്തരങ്കിലുമാണാ...? ഇല്ലളിയാ. ഈ അണ്ണന്റെ കൂട്ടുകാരന്റെ വീട്ടില് പാമ്പ് കേറിയെന്ന്. കലാവിഹാറിനകത്താണ് വീട്. കുന്നുകുഴിക്കാരൻ പറഞ്ഞു. മച്ചമ്പി മുമ്പേ വിട്ടോ, ഞാനിതാ പെറകേ വരണ്. കുന്നുകുഴിക്കാരനോടൊപ്പം രണ്ട് ബൈക്കുകളിലായി കയറിയ അഞ്ചംഗ സംഘവും ചേർന്ന് കലാവിഹാറിലെ മുരളിയുടെ വീട്ടിലേക്ക്‌. നഗരനടുവിൽ ഗ്രാമീണ മുഖമുള്ള ചെറിയൊരു വീടാണത്. മുറ്റത്ത്, പൂച്ചട്ടികളിൽ നിറയെ പൂത്ത് നിൽകുന്ന പലവർണപ്പുഷ്‌പങ്ങൾ.

ഡോണ മരിയ, ഫോര്‍ത്ത് സ്റ്റാന്‍ഡേര്‍ഡ്- എ

ലിഫ്റ്റിലും താഴെയുള്ള ലോബിയിലും വെച്ച് ചിലപ്പോള്‍ അവളെന്നെ നോക്കി ചിരിക്കാറുണ്ട്. നല്ല ഭംഗിയുള്ള ചിരി. സത്യത്തില്‍ മുതിര്‍ന്നവരോടുപോലും ചിരിക്കാന്‍ പൊതുവെ എനിക്ക് മടിയാണ്. അതെന്റെ സ്വഭാവവൈകൃതമാകാം. നിങ്ങക്ക് ആരോടെങ്കിലും ഒന്നു ചിരിച്ചാലെന്താ എന്ന് മാലിനി നൂറുവട്ടം ചോദിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. ചിലപ്പോള്‍ ആ കുട്ടി എന്റെ വീട്ടിലും വരും. പുസ്‌തകങ്ങളൊക്കെ എടുത്തു മറിച്ചുനോക്കുമത്രെ. ഞാന്‍ വായിച്ചശേഷം മാറ്റിയിട്ട ചില ആനുകാലികങ്ങള്‍ എടുത്തുകൊണ്ടുപോകാന്‍ മാലിനിയോട് അനുവാദം ചോദിക്കും. ‘‘നമ്മള് മറന്നാലും അവള്‍ മറക്കില്ല. കൊണ്ടോയതൊക്കെ കൃത്യമായ് മടക്കിക്കൊണ്ടുത്തരും. അല്ലേത്തന്നെ നിങ്ങള് വായിച്ചുകഴിഞ്ഞ വീക്കിലികള് പിന്നെയാര്‍ക്ക് വേണം. നമ്മടെ പിള്ളേര് ഒരുകാലത്തും അതൊന്ന് തൊടുന്നത് കണ്ടിട്ടില്ല. ആ വേസ്റ്റുപേപ്പറുകാരനെ വിളിച്ചാല് വരാനും എന്തു പാടാണ്...''

തെറം ‐ 1

ഗോളിയെയും മറികടന്ന് പോസ്റ്റിനെയും മറികടന്ന് പന്ത് ആയിരത്തിത്തൊള്ളായിരത്തിലെ പെരുമഴയില്‍ മരിച്ചുവീണ തെക്കന്‍കാറ്റെന്ന പന്തുകളിക്കാരന്റെ മീസാന്‍കല്ലില്‍ തട്ടി കടലിലേക്കുയരുകയും മുഷ്ടി ചുരുട്ടിയ ഒരു ഭീമന്‍ കൈ പോലെ മുകളിലേക്കുയര്‍ന്ന തിരവെള്ളപ്പാച്ചലില്‍ മുങ്ങിപ്പോകുകയും ചെയ്‌തു. പന്ത് കടലെടുക്കാതിരിക്കാന്‍ മുസ്‌തഫയും സ്‌നേഹാലസ്യത്തില്‍ നിന്നുണര്‍ന്ന് മുത്തലിയും ശരം വിട്ടതുപോലെ പായവെ ചുവന്ന കടലൊന്നാകെ മതില് പോലെ ഉയര്‍ന്നുപൊങ്ങുന്നത് ഇരുവരും കണ്ടു. മൃത്യുവാഹകരായി തിരകള്‍ അലറിയപ്പോള്‍ കടലിന്റെ ചാവുമണം അവരെ പൊതിഞ്ഞു. സഹായത്തിനായി പരിഭ്രാന്തിയോടെ മുത്തലി തിരിഞ്ഞുനോക്കി: അവിടെ കളിസ്ഥലമോ കളിക്കാരോ പള്ളിയോ ഖബര്‍സ്ഥാനോ ഒന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല..! തകര്‍ന്ന മനസ്സിന്റെ ചാവുതരിപ്പോടെ ചുവന്ന കടലിലേക്ക് നോക്കവെ മുത്തലി കണ്ടു: മയ്യത്തായവരുടെ മനുഷ്യനെന്ന് പേരിട്ട് വിളിക്കുന്ന ഓനത്തില്‍ അബ്ദുള്ളയെന്ന അറുപത്തിയാറുകാരന്‍ തിരകള്‍ക്ക് മുകളില്‍ നിസ്‌കാരപ്പായയിലിരുന്ന് അവരെയും നോക്കി മന്ദഹസിക്കുന്നു.

കൂടോത്രം

വേറെയാർക്കും ഒരു ദോഷോം വരത്തില്ല. അവന്റെ പേരാണല്ലോ മൊട്ടേല് എഴുതിയേക്കണത്. അവനത് കവച്ചുകടന്നാ തീർന്നു. കർത്താവേ മരിപ്പിക്കുവൊന്നും വേണ്ടാട്ടോ. കുഞ്ഞോനച്ചേടത്തി ആകാശത്തിലേക്കു നോക്കിപ്പറഞ്ഞു. കയ്യും കാലും ഒടിച്ചിട്ടാമതി. അയ്യോ അതുവേണ്ട. അപ്പം അവക്കങ്ങു വഴിയും‐ സഹതാപം! പ്രാന്തു പിടിപ്പിച്ചാമതി. പ്രാന്തു പിടിച്ച് തേരാപാരാ നടക്കട്ടെ. പ്രാന്തൻ റിയാസ്! കുഞ്ഞോനച്ചേടത്തിക്ക് ചിരി വന്നു. കുതിരവട്ടത്തെങ്ങാനും അടച്ചിട്ടാ മതി. അല്ലെങ്കി മിയമോളെ മറന്നട്ട് അവൻ വേറെ കെട്ടിക്കോട്ടെ. എന്നട്ട് അതിനേം കൊണ്ട് അങ്ങോട്ടു തന്നെ പോട്ടെ. കുവെയ്ത്തില്. അന്നേരം ചേടത്തിക്ക് ചെറിയൊരു നൊമ്പരം തോന്നി. അവനങ്ങനെ സുഗിക്കേം എന്റെ പുള്ള സങ്കടപ്പെടുവേം. സങ്കടപ്പെട്ട് സങ്കടപ്പെട്ട്... അതുവേണ്ട. പ്രാന്തുമതി. അതാകുമ്പം എല്ലാരും അങ്ങ് തള്ളിക്കോളും. അതേയ് കർത്താവേ, പ്രാന്തുമതി. ചേടത്തി നിർദേശം കൊടുത്തു.

ഫക്കീർ

പചാരവാക്കുകൾ ചൊല്ലാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും നാവ് ചലിച്ചില്ല. ശബ്ദമൊട്ടും പുറത്തേക്ക് വന്നില്ല. നിശ്ചലനായി കിടന്ന എന്നെ ഫക്കീർ ആ നെഞ്ചിൽ കൈവച്ച് അഭിവാദ്യം ചെയ്‌തു. വാതിൽപ്പുറത്തു കേട്ട ആ ശബ്ദം എന്റെയുള്ളിൽ അലയടിക്കുന്നു. ഇത് നീ തന്നെയാണ്. അതെ. ഞാനും ഫക്കീറും. ഞങ്ങൾ രണ്ടല്ല. ഞാൻ തന്നെയല്ലോ ഫക്കീർ. ഫക്കീറല്ലോ ഈ ഞാൻ. സ്വരൂപമായി എനിക്ക് മുമ്പിൽ നിന്ന ദേഹം കനൽച്ചട്ടിയിൽ വിതറിക്കൊണ്ടിരുന്ന കുരുക്കളിൽനിന്ന് പിന്നെയും സുഗന്ധം നിറഞ്ഞ വെളുത്ത പുകച്ചുരുളുകളുയരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പുകയുടെ ചൂടിൽ മുറിയിലെ തണുപ്പില്ലാതായി. എങ്കിലും പനിമൂർച്ഛയും തല വെട്ടിപ്പിളരുന്ന വേദനയുംകൊണ്ട് ഞാൻ ഞരങ്ങി. ഫക്കീർ മൗനമായി മന്ത്രം ജപിച്ച് എന്റെ തലയിലും നെഞ്ചിലും ഊതി. മേലാകെ അത്യധികം സുഗന്ധമുള്ള ഒരു ലേപനം പുരട്ടിത്തന്നു. സുഗന്ധത്തിനുമേൽ സുഗന്ധം! തീനാളത്തിന്റെ ചുംബനങ്ങളേറ്റുവാങ്ങുന്ന ഒരു മെഴുകുതിരിയായി ഞാൻ. നീലാകാശത്തിലെ അജ്ഞാത നക്ഷത്രങ്ങളോടൊപ്പം ഒന്നു ചേരുന്നതുപോലെ... സ്നേഹത്തിന്റെ പെരുങ്കടലിൽ അലിഞ്ഞു ചേരുന്നതുപോലെ... ഒരായുസ്സിലെ ഏറ്റവും അനർഘമായ മഹാനിമിഷമാണിതെന്ന് ഞാനറിഞ്ഞു. ഫക്കീർ ഒരിക്കലും എന്നോട് മിണ്ടിയില്ല. നിശ്ശബ്ദത മാത്രം. ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ രണ്ട് ആത്മാവുകൾ പരസ്‌പരം തിരിച്ചറിയുന്ന മൗനത്തിന്റെ മഹത്തായ ഭാഷയൊന്നു മാത്രം.

ആടോള്

ചെമ്പനെപ്പോലെ അയാളുടെ ചെവിയ്‌ക്കറ്റവും മുറിഞ്ഞുപോയിരുന്നു. ചെമ്പന്റെ കൂട്ടിനുള്ളിൽവെച്ച് അയാൾ എനിക്ക് ചോരേന്റെ നിറമുള്ള മിട്ടായികൾ തന്നു. ആദ്യത്തെ മിട്ടായി നുണഞ്ഞിറക്കിയപ്പോൾ കർക്കിടക പെയ്‌ത്തിൽ പുഴേല് പൊങ്ങിയ ഏലിക്കുട്ടീടെ ശവം കൂട്ടിലേക്ക് ഒലിച്ചുവന്നു. ഏലിക്കുട്ടിയുടെ തുടയിലും നെഞ്ചിലും നീലച്ച ചോര പതിയെ ചുവന്ന് എന്റെ കാണങ്കാലിലൂടൊഴുകി. കണ്ണ് തുറക്കുമ്പോൾ കൂട്ടിൽ ചെമ്പനും ഞാനും മാത്രമാണ്. അമ്മ വന്ന് കുഞ്ഞോളേന്ന് വിളിച്ചു തിരയുമ്പോൾ നാവ് പൊങ്ങിയില്ല. ചെമ്പൻ ഉറക്കെ കരഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ അമ്മ വന്ന് നോക്കുമായിരുന്നു. ചെമ്പൻ കരയില്ല. "അവൻ അപ്പന്റെ ചെമ്പനാണ്.’ അമ്മ വന്നപ്പോഴാണ് എടുത്തോണ്ട് പോയതെന്ന് ഓർമയില്ല. ശരീരം മുഴുവൻ നീറിപ്പുകയുന്നു. കിടക്കുന്ന മുറിയൊരു കുഞ്ഞു പുഴയാകുന്നു. ഏലിക്കുട്ടീടെ ശവം നീലച്ചു പൊങ്ങിയ പുഴ. പാതിരയ്‌ക്ക് ആരോ കതക് മുട്ടുന്നപോലെ തോന്നി. താമിക്കൊല്ലൻ ആണെന്ന് ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾ മനസ്സിലായി. അയാള് പോയപ്പോൾ അമ്മേടെ കയ്യിലെ തിളങ്ങുന്ന കത്തി കണ്ടു പേടിച്ചുപോയി. പിന്നീട് കുറച്ചുദിവസം അപ്പനെ കണ്ടില്ല. ‘‘അപ്പനെവിടെ?’’ എണീറ്റു നടക്കാനായപ്പോൾ അമ്മയോട് ചോദിച്ചു. ‘‘അപ്പൻ ചീത്തയാണ്, അതുകൊണ്ട് അപ്പനെ പുഴയ്‌ക്കടിയിൽ ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ചു. കയ്യും കാലും തലയുമൊക്കെ പുഴയുടെ ഓരോ ഭാഗങ്ങളിൽ പൂഴ്‌ത്തി വെച്ചിട്ടുണ്ട്. വർഷങ്ങളോളം മഴപെയ്‌ത്‌ പുഴയ്‌ക്കുള്ളിൽ ഒത്തിരി ഒത്തിരി കുഞ്ഞു പുഴകൾ ഉറവ പൊട്ടും. അന്ന് അപ്പനും പുഴപോലെ തെളിഞ്ഞ മനുഷ്യനായി പുനർജനിക്കും.’’ അപ്പനെ പുഴയ്‌ക്കുള്ളിൽ ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ചത് ഞാനും അമ്മയും ആരോടും മിണ്ടിയില്ല. അപ്പനെ ചോദിച്ചവരോട് അപ്പൻ പുഴ കടന്ന് എങ്ങോട്ടോ പോയെന്ന് ഞങ്ങൾ കള്ളം പറഞ്ഞു. ‘‘നീ എന്റെ തൊണക്കാരനെ കൊന്നു തിന്നോടീ കൂത്തച്ചീ.’’ ഏലിക്കുട്ടീടെ രണ്ടാനച്ഛൻ അപ്പന്റെ വലംകയ്യായിരുന്നു. അയാൾ മാത്രമാണ് അപ്പനെ തിരഞ്ഞു വന്നത്.

സെമിത്തേരി ശലഭങ്ങൾ

കല്ലറയുടെ മറവിൽ ഒരു മനുഷ്യൻ. അയാൾ ഉറക്കത്തിലായിരുന്നു. അത്‌ ജീവനുള്ള ഒരാളാണോ, കുഴിമാടത്തിൽനിന്നും ഇഴഞ്ഞ്‌ പുറത്തുകടന്ന ജഡമാണോ എന്ന സന്ദിഗ്‌ധതയിൽ സാം നിന്നു. അവൻ ശലഭങ്ങളെ മറന്നു. നീലച്ചിറകുകളുള്ള ഒന്ന്‌ അരികിലൂടെ കടന്നുപോയെങ്കിലും അവനതിനെ ശ്രദ്ധിച്ചില്ല. അവന്റെ ശ്രദ്ധ മണ്ണിൽ വീണുകിടക്കുന്ന രൂപത്തിലായിരുന്നു. വേഷം പ്രാകൃതമാണ്‌. അയഞ്ഞതും അപ്പാടെ മുഷിഞ്ഞതും. ചെമ്പിച്ച താടിരോമങ്ങൾ. മുടി നീണ്ടതും കുറെയൊക്കെ നരച്ചതും. വീതിയുള്ള നെറ്റിയിൽ ചുളിവുകൾ. പാദങ്ങൾക്കരികിലായി അടിവശം തേഞ്ഞ ചെരുപ്പുകൾ സ്ഥാനം തെറ്റിയ നിലയിൽ. കാലുറകൾക്ക്‌ അരപ്പട്ടയില്ല. ഉടുപ്പിന്‌ ചില ബട്ടണുകൾ നഷ്‌ടമായിട്ടുണ്ട്‌. സഞ്ചിയോ മറ്റെന്തെങ്കിലുമോ അരികിലില്ല. ഒറ്റത്തടി. പൊലീസ്‌ ഉദ്യോഗസ്ഥരിലൊരാൾ പിന്നീട്‌ സാമിനോട്‌ ചോദിക്കുകയുണ്ടായി: ‘‘കൈയിൽ ചോരപുരണ്ട ഒരു കത്തി ഉണ്ടായിരുന്നോ?’’ ‘‘ഇല്ല.’’ സാം ഉറപ്പോടെ പറഞ്ഞു. ‘‘നല്ലോണം ഒാർത്തുനോക്കിക്കേ...’’ ‘‘ഇല്ല.’’ ‘‘വസ്‌ത്രത്തില്‌ ചോരക്കറയോ?’’ ‘‘ഞാൻ കണ്ടില്ല.’’ ‘‘ഓർത്തുനോക്ക്‌...’’ ‘‘ഇല്ല.’’

ചെറക്കരക്കുണ്ട് വട്ടം രഹസ്യാന്വേഷണ വിഭാഗം

“സാറ് ഒന്നും പറയാതെ ടീം പിരിച്ചുവിട്ടപ്പോൾ, സെബാസ്റ്റ്യനത് പെട്ടെന്നങ്ങോട്ട് പൊരുത്തപ്പെടാൻ പറ്റിയില്ല. അയാള് പിന്നെയും ആളുകളെ അന്വേഷിച്ചു പോയി എന്നൊക്കെ, മുമ്പ്‌ താലൂക്ക് ആശുപത്രിയിൽ കണ്ടപ്പോ പറഞ്ഞു. ഉള്ളില് എന്തൊക്കെയോ സൂക്കേടായിരുന്നു…” അനൂപൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. ലതിക കൊണ്ടുവന്ന മാങ്ങ കൈയിലെടുത്തു വെറുതെ മണത്തുനോക്കി. കണ്ടുകൂട്ടിയ മനുഷ്യരെയൊക്കെ അയാൾ ഓർത്തു. “മോൾക്ക് ഇൻസ്റ്റാഗ്രാമിൽ ഒരു പേജുണ്ട്. അവള് പഠിച്ച കോഴ്സിൽ കംപ്യൂട്ടർ കൊണ്ട് ഇല്ലാത്ത ഒരു മനുഷ്യന്റെ മുഖം ഉണ്ടാക്കാൻ പറ്റും. എഐ എന്നോ മറ്റോ ആണ് അതിന്റെ പേര്. അവളതാ പഠിച്ചത്. മുഖമുണ്ടാക്കി, ആ ഫോട്ടോ ഷെയർ ചെയ്യും. അതിലെ പോലെ ആരെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കിൽ അവളെ വന്ന് കണ്ടാൽ മതി, അല്ലെങ്കിൽ മെസ്സേജ് അയച്ചാൽ മതി. അവള് എന്തെങ്കിലും സമ്മാനം കൊടുക്കും! സാറ് വിശ്വസിക്കില്ല, ഒരുപാടുപേര് വന്നു സാറെ…” അനൂപൻ ഒരിക്കലവളെ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. തങ്ങളുടെ ഓഫീസ് കാണാൻ നിർബന്ധം പിടിച്ച് വന്നതാണ്. കെട്ടിത്തൂക്കിയ വലിയ മഞ്ഞബൾബും ചുവരിലെ മുള്ളാണി അടിച്ച് കോർത്ത് കെട്ടിയ ചുവന്ന ചരടുകൾക്ക് പിറകിലെ എണ്ണാൻ പറ്റാത്തത്ര ഒരേ മുഖമുള്ള ആളുകളുടെ ചിത്രങ്ങളും പേരുകളും അവൾ കുറേനേരം നോക്കി നിന്നിട്ടുണ്ട്. അയാൾ ചിരിച്ചു. ഗോപി..?

ഇസ്ലാമോഫോബിയ

മെരുങ്ങാത്ത കാളക്കൂറ്റനെപ്പോലെ ആ പഞ്ചാബി കുതറി നിന്നു. സർഫ്രാസ് അച്ഛനില്ലാത്ത വീട്ടിലെ ഏകമകനാണെന്നും സഹോദരിമാരുണ്ടെന്നും മറ്റ് പാകിസ്ഥാനികൾ പറഞ്ഞ് നകുലന് അറിയാമായിരുന്നു. പഞ്ചാബികൾക്കിടയിൽ ഇന്ത്യാവിരോധം കൂടുതലാണെന്നും യുദ്ധക്കെടുതികൾ കൂടുതൽ അനുഭവിക്കുന്നത് അവരാണെന്നത് അതിന് ഒരു കാരണമാണെന്നും അവർ പറഞ്ഞ് നകുലൻ മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്‌തിരുന്നു. ഇസ്ലാമോഫോബിയായുടെ കറ ഉള്ളിൽ പടർത്താതെ പുലരുന്ന ഒരുവനായിരുന്നു അയാൾ. മതത്തിന്റെ കണ്ണിലൂടെ ലോകത്തെ കാണുന്നതിൽ പിഴവുണ്ടെന്ന് അയാൾ ദൃഢമായി വിശ്വസിച്ചു. ‘‘നകുലാ... നിനക്കിതിന് പിഴ ഒടുക്കേണ്ടിവരും. എവിടെയും മതഭ്രാന്ത് ഈ മതക്കാരുടെ കൂടെപ്പിറപ്പാണ്. ഒരു സന്നിഗ്ധഘട്ടത്തിൽ മറ്റെല്ലാം മറന്ന് ഇവർ യാഥാസ്ഥിതികതയുടെ പിന്നിൽ ഒളിക്കും. അവരവരുടെ മതഗ്രന്ഥങ്ങൾ അവരവർക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടതാണ്. പക്ഷേ നമ്മളാരും അവ ഈശ്വരൻ നേരിട്ട് നൽകിയതാണെന്ന് കരുതുന്നില്ലല്ലോ. തങ്ങളുടെ ഗ്രന്ഥമോ പ്രത്യയശാസ്‌ത്രമോ മാത്രം തെറ്റാവരമുള്ളതാണെന്ന സമീപനം അബദ്ധമാണ്, കടുത്ത ഫാസിസവുമാണ്. ഇതിൽ നിന്നും പുറത്ത് വരാൻ ഇവർക്ക് ഇനിയും നൂറ്റാണ്ടുകൾ വേണ്ടിവന്നേക്കും.’’ പലതവണ അനേകം സന്ദർഭങ്ങളിൽ കേട്ടിട്ടും നകുലന് അത് തെല്ലുപോലും ബോധ്യമായിട്ടില്ല.

കല്യാണസൗഗന്ധികം

“തലശ്ശേരിക്കല്ലേ?” വണ്ടി മുന്നോട്ടെടുക്കുന്നതിനിടയിൽ അവൻ ചോദിച്ചു. “അല്ല, അഞ്ചരക്കണ്ടിക്ക്.” അവൻ എന്നെ നോക്കിയപ്പോൾ, നിസ്സംഗമായി ഞാനൊന്നു ചിരിച്ചു. “ഇവളെ ആട്യാ കാണിക്ക്ന്നത്.” കാർ ടാറിട്ട റോഡിൽ കയറി വലത്തേക്ക് തിരിഞ്ഞു. കാഷ്വാലിറ്റിയിൽ അനുവിനെ ഡ്യൂട്ടി ഡോക്ടർ പരിശോധിച്ചതിന് ശേഷമാണ് ഞാൻ പുറത്തേക്കുവന്നത്. സുരൻ കാഷ്വാലിറ്റിയുടെ മുന്നിൽനിന്ന് കുറച്ചപ്പുറത്തായി വണ്ടി മാറ്റിയിട്ടിട്ടുണ്ട്. “എന്തായി?” “അഡ്മിറ്റാവണമെന്ന് പറഞ്ഞു. ഇപ്പോൾ കാര്യമായ പെയ്നില്ല.” “ഞാനിവിടെ നിൽക്കണോ?” “വേണ്ടെടാ, നീ വിട്ടോ. എത്രയായി, പറ?” ഞാൻ പൈസ എടുക്കുമ്പോഴേക്കും അവൻ കാർ സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്‌തു. “ഈട വിചാരിക്കാത്ത ബില്ലാവും. പൈശ പിന്നെയെടുക്കാടാ.”

സത്യാനന്തരദേശത്തെ സമകാലികവിശേഷങ്ങൾ

സത്യാനന്തരദാസൻ തിരുമുൽപ്പാട് എന്ന ബിരുദാനന്തര ബിരുദം സ്വയം സ്വീകരിച്ച മേധാവി സത്യാനന്തരദേശത്തിനെ ദൈവത്തിന്റെ മാത്രം നാട് എന്നു വിശേഷിപ്പിച്ചു. ഏറ്റവും പ്രധാനം ക്ഷേത്രമാണെന്നും അതിലെ വിഗ്രഹമാണെന്നും നാട്ടുകാരെ മുഴുവൻ പഠിപ്പിച്ചു. പണമെല്ലാം ഭണ്ഡാരത്തിൽ എന്ന മുദ്രാവാക്യം നാട്ടിലെങ്ങും എഴുതി വെപ്പിച്ചു. പൂജ, തുലാഭാരം, വില്ലെഴുന്നള്ളിപ്പ്, ഉത്സവം, കൊടിമരം, മുടിമന്ദിരം എന്നെല്ലാം പറഞ്ഞ് പ്രജകളുടെ പണം ഭണ്ഡാര ഗഹ്വരങ്ങളിലേക്ക് ഒഴുകി. ഭണ്ഡാരങ്ങളിൽ നിന്ന് കൈവഴിക്കുഴലുകൾ വഴി പണമെല്ലാം പുഴയായി തിരൂപ്പാടിന്റെ ഭണ്ഡാരക്കടലിലെത്തി. മേധാവി സത്യാനന്തരദേശത്തെ പള്ളിക്കൂടങ്ങളെയെല്ലാം ലാഭകരമല്ലെന്നു പറഞ്ഞ് പതുക്കെപ്പതുക്കെ പൂട്ടിക്കാൻ തുടങ്ങി. പള്ളിക്കൂടങ്ങളിൽ ചില ഗുരുക്കന്മാരെങ്കിലും സത്യംപറഞ്ഞാലോ? കെട്ടിടങ്ങൾ പലതും ഒഴിഞ്ഞു കിടന്നു. അക്ഷരം പഠിച്ചവർ തലകുനിക്കാൻ മറക്കും. മുഷ്ടി ചുരുട്ടാൻ തുടങ്ങും. അത്യാവശ്യത്തിനുള്ള മരക്കണക്കും നെൽക്കണക്കും തേങ്ങാക്കണക്കുമൊക്കെ പഠിച്ചാൽ മതി. ദേശം ഭരിക്കാൻ പറ്റിയ ഉദ്യോഗസ്ഥരെ അന്യനാട്ടിൽ നിന്നിറക്കുമതി ചെയ്യാം. ഹരിശ്ചന്ദ്രന്റേയോ മഹാത്മാഗാന്ധിയുടേയോ ഫോട്ടോകൾ തൂക്കിയവർക്ക് വലിയ ശിക്ഷയായിരുന്നു, വിധിച്ചത്. എല്ലാ വീടുകളിലും ഗീബൽസിന്റെ ചിത്രം പ്രദർശിപ്പിക്കണമെന്ന് നിയമം വന്നു. ചിലർ ഗീബൽസ് ഈ വീടിന്റെ നാഥൻ എന്ന് എഴുതി വയ്ക്കുകയും ചെയ്തു.

വരൂ, നമുക്ക്- തടി കുറയ്‌ക്കാം

ജേന്ദ്രകുമാർ എന്ന എൻഡോക്രിനോളജിസ്റ്റിനെയാണ് ആദ്യം കാണേണ്ടിയിരുന്നത്. തൈറോയിഡ്/ഹോർമോൺ തകരാറുമൂലം കൂടിയ തടി കുറയ്‌ക്കാനും അനുബന്ധ ആരോഗ്യ പ്രശ്നങ്ങളുമായി ഏറെപ്പേർ അദ്ദേഹത്തെ സമീപിക്കുന്നുണ്ട്. അതിനാൽ അദ്ദേഹമായിരുന്നു ആദ്യ ടാർഗറ്റ് ഡോക്ടർ. തടിയന്മാരേയും തടിച്ചികളേയുംകൊണ്ട് നിറഞ്ഞ ക്ലിനിക്ക് മുറ്റത്ത്‌ താരതമ്യേന തടി കുറഞ്ഞ ശെൽവമണി ഡോക്ടറുടെ വിളി കാത്ത് നിൽപ്പുറപ്പിച്ചു. അപ്പോഴേക്കും മാനേജരുടെ വാട്സാപ്പ് കാൾ. ""ഡോക്ടറെ കണ്ടോ?'' ""അയാം വെയ്റ്റിങ്...'' ""ഡോണ്ട് വേസ്റ്റ് യുവർ ടൈം...'' ""ബട്ട് ഹീ ഈസ്...'' ""ഡു വാട്ട് ഐ സേ...'' മാനേജരുടെ ഭാവം മാറി. ""ഗോ റ്റു ഡോക്ടർ അൻപുക്കണ്ണൻ...'' ""ഹി മേ ആൾസോ ബി ബിസി...'' ""ഒബേ മൈ ഓഡർ...''

ഒരു ആത്മഹത്യയാൽ ദുഃഖിതരായ മൂന്നുപേരുടെ സാക്ഷ്യം

രവിയേട്ടന് അയ്നൻസരിച്ച് വാശിയായി. ന്തെയ്യാനാ ഓരോ കാലക്കേടിന് ഓരോന്ന് സംഭവിക്കാ. ഒരീസം ഓൻ കുടിച്ച് കൊടുവാളും കൊണ്ട് മതിൽമ്മല് കേരി മാവ് വെട്ടാൻ തൊടങ്ങി. ഒച്ചകേട്ട് പോയ് നോക്കിയേരാണ് ഇവൻ മതിൽമ്മല് നിക്കുന്ന കാണുന്നെ. ഞാൻ വേം രവിയേട്ടനെ വിളിച്ച്. വേറെന്താ ഞാൻ ചെയ്യാ. വെട്ടിയേന് ശേഷാണ് ഏട്ടൻ കണ്ടിനേൽ മൂപ്പര് ഓനെ വെട്ടും ഒറപ്പാ. അയ്ലും നല്ലയല്ലെ ഓനെ തടയുന്നേന്ന് വിചാരിച്ചാ ഞാൻ രവിയേട്ടനെ വിളിച്ച് വരുത്തിയെ. പിന്നിലുള്ള കണ്ടത്തില് പൂള നടായിരുന്ന മൂപ്പര് ഓടി വന്ന്. കാര്യം കണ്ട ഒടനെ ഓനെ ഉന്തി താഴെയിട്ട്. ചെക്കന് അന്നേരം തല പ്രാന്ത് ഇളകീന്ന് തോന്ന്ന്ന്, ഓൻ വാളും കൊണ്ട് രവിയേട്ടനെ വെട്ടാൻ ഓങ്ങി വന്ന്. ഞാനത് കണ്ടേരം അലറി. ന്റെ ഒച്ച കേട്ടേരം ഓനെന്തോ കൈ താഴ്‌ത്തി. ന്തോ ഭാഗ്യം കൊണ്ടാ ഓനത് തോന്നിയത്. പക്ഷെ കൊടുവാള് ഓങ്ങിയേന്റെ ദേഷ്യത്തില് രവിയേട്ടൻ ഓനോട് ന്തല്ലൊ പറഞ്ഞോയി. അയ്ന്റെ കൂട്ടത്തിലാ മൂപ്പര് മറ്റേ കാര്യം പറഞ്ഞെ. അത് ഓൻ ഇങ്ങനെ കാര്യായി എടുക്കുന്ന് മ്മളൊരിക്കലും വിചാരിക്ക്ന്നില്ലാലൊ. പറഞ്ഞേന്റേഷം രവിയേട്ടന് ഭയങ്കര വെഷമായിനു ട്ടൊ. ഓൻ ഇങ്ങനൊരു പണി ചെയ്യുന്ന് മൂപ്പരും വിചാരിച്ചില്ല്യ. അയ്ന്റെ പേരില് ഏട്ടൻ സുധേന്റെ കാലില് വീണ് മാപ്പ് പറഞ്ഞിനു. ന്റെ കണ്ണിലിണ്ട് ഇപ്പളും ആ കാഴ്‌ച. ശരിക്കും ആരാന്ന് ഇവ്ടെ തെറ്റ് ചെയ്‌തെ. ആലോയ്ച്ചാ തല പൊട്ടും ന്റെ നാഗകാളിയമ്മേ! അതോണ്ട് ഒന്നും ആലോയ്ക്കാണ്ടിരിക്ക്യാ... ഒന്നും. എന്തായാലും സുധേനെ കോടതി വെർതെ വിട്ടല്ലൊ. ഇന്ന് ഓളെ കണ്ടേരം ആ മൊഖം മനസ്സ്ന്ന് പോന്നില്ല. സന്തോഷോ സങ്കടോ ദേഷ്യോ ഒന്ന്വല്ല, വേറെ ന്തോ ആണ് ആ മോത്ത് ഇണ്ടായിര്ന്നെ.

ഇന്ന് ഞാൻ നാളെ നീ

സരളയുടെ അമ്മ വാർധക്യം മറന്നു പൊട്ടിത്തെറിച്ചു. ആ കുടിലിനു മുന്നിൽ നാട്ടുകാർ കൂടി. അമ്മയും മോളും അടിപിടിവരെയെത്തി. അവസാനം സ്വാമിക്കുട്ടി ഇടപെട്ടിട്ടാണ് രംഗം ശാന്തമാക്കിയത്. ഗുരുസ്വാമിക്ക് നാട്ടുപ്രമാണിയുടെ മൂല്യമുണ്ട്. അതുകൊണ്ട്‌ നാട്ടുകാരും അയാൾ പറയുന്നത് ശരിവെച്ചു. സരളയ്‌ക്ക് ഇഷ്ടമാണെങ്കിൽ അയാൾക്കൊപ്പം കഴിഞ്ഞോട്ടെ. ആ വർഷം സ്വാമിക്കുട്ടിക്കൊപ്പം മുത്തുച്ചാമി കന്നിഅയ്യപ്പനായി മലകയറി. പട്ടിയെ കൊല്ലുന്ന പാപം അവസാനിപ്പിക്കാൻ എന്നോണം അയാൾ പിന്നീടുള്ള വർഷങ്ങളിൽ സ്വാമിക്കുട്ടിക്കൊപ്പം മലയ്‌ക്ക്‌ പോകുന്നത് പതിവായി. മുത്തുച്ചാമിക്ക് സരളയുടെ വിയർപ്പിന്റെ മണമായിരുന്നു. ചിലരോടുള്ള സ്‌നേഹം ശരീരം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നത് അങ്ങനെയാവാം. അയാൾ അവളുടെ വിയർപ്പ്‌ തന്നെയാണ്...സംശയമില്ല. പാറേക്കാട്ടിൽ കോരൻച്ചൻ മരിച്ചപ്പോൾ വലിയ ആൾക്കൂട്ടമായിരുന്നു. കുറേക്കാലം കൂടിയാണ് ആ നാട്ടിലൊരു ദുര്‍മരണം സംഭവിക്കുന്നത്. തീറ്റമത്സരത്തിൽ പങ്കെടുത്ത് അണ്ണാക്കിൽ ഇഡ്ഡലി കുടുങ്ങിയാണ് മരണം.