ഇന്ന് ഞാൻ നാളെ നീ

ആളുകളെ കരുണയോടെ കൊല്ലാനായി ഞാൻ ഒരു വാതകത്തിന്റെ രൂപം പ്രാപിച്ച സമയമായിരുന്നു അത്. മരണത്തെക്കുറിച്ച് നിരന്തരം ചിന്തിക്കുമ്പോൾ മാത്രമാണ് ഒരാൾ മരണത്തിനു കീഴ്പ്പെട്ട് തുടങ്ങുന്നതെന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നു. മരണം മനസ്സിന്റെ ക്ഷണക്കത്താണ്. മുത്തുച്ചാമിയുടെ ഉള്ളിൽ കയറിയപ്പോഴാണ് എനിക്കിത്തരം കാര്യങ്ങൾ കൂടുതൽ ബോധ്യമായത്. ഒരാളുടെ ഉള്ളിൽ കയറിയാൽ പുറത്തു കടക്കാൻ വലിയ പാടാണെന്ന്‌ എന്നേക്കാൾ നന്നായി നിങ്ങൾക്കും അറിയുമായിരിക്കും.

വർഷങ്ങൾക്കു മുമ്പ് മധുരയിൽനിന്നും ഓടിപ്പോന്നതാണ് മുത്തു. അയാളുടെ ശരിക്കുള്ള പേര് ശിവരശൻ ആണെന്ന്‌ ഒരു പാണ്ടി ലോറിക്കാരൻ പറയുന്നത് ഞാൻ മുമ്പ് കേട്ടിരുന്നു. പേരല്ല പെരുമാറ്റമാണ് മനുഷ്യനെ മതരഹിതനാക്കുന്നത്. മധുരയിൽ നിന്ന് കള്ളവണ്ടി കയറി കോഴിക്കോട് റെയിൽവേ സ്‌റ്റേഷനിൽ വന്നിറങ്ങിയ മുത്തുച്ചാമിക്ക് കുറച്ചുനാളേ അലഞ്ഞു തിരിയേണ്ടി വന്നുള്ളൂ. കോഴിക്കോട് മുനിസിപ്പൽ കോർപറേഷനിൽ അയാൾക്ക് പട്ടിപിടുത്തക്കാരന്റെ താൽക്കാലിക ജോലി കിട്ടി. ഒരു പട്ടിയെ കൊന്നാൽ രണ്ടു രൂപ! പട്ടികളെ കുരുക്കാനുള്ള കമ്പിയുടെ തൊള്ളും കുത്തിവെക്കാനുള്ള മരുന്നും അധികൃതർ കൊടുക്കും. ഉച്ചവരെയേ പണി കാണുകയുള്ളൂ. അത് കഴിഞ്ഞു മുത്തുച്ചാമി മുനിസിപ്പൽ കെട്ടിടത്തിന്റെ പരിസരത്ത്‌ നേരം പോക്കും. നാടുവിടുമ്പോഴാണ് ചിലരുടെ ജീവിതത്തിൽ വസന്തം ഉണ്ടാവുന്നത്. മുത്തുച്ചാമി എന്ന ശിവരശന്റെ വസന്തം കോഴിക്കോടാണെന്ന് കാലം തീരുമാനിച്ചിരുന്നു. എടക്കാട് വാർഡിൽനിന്ന് കൊന്നു തള്ളിയ പട്ടികളെ നിറച്ച ലോറിയിൽനിന്ന് ചാടിയിറങ്ങുമ്പോഴാണ് സരള അയാളെ ആദ്യം കാണുന്നത്.

സരള കോഴിക്കോട് മുനിസിപ്പൽ കോർപറേഷനിൽ സ്ഥിരം തൂപ്പുകാരിയായിരുന്നു. എത്ര അടിച്ചുവാരിയിട്ടും സങ്കടങ്ങൾ ഒഴിഞ്ഞുപോകാത്ത ജീവിതം പോലെയായിരുന്നു അവളുടെ ദിനങ്ങൾ. ആദ്യ ശമ്പളം വാങ്ങും മുമ്പേ, മുത്തുച്ചാമി സരളയുടെയും സരള മുത്തുച്ചാമിയുടെയും ഉള്ളിൽക്കയറി പാർപ്പു തുടങ്ങിയിരുന്നു. പിന്നെ രണ്ടാൾക്കും പരസ്‌പരം പുറത്തുകടക്കാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. ആത്മാർഥമായി ഉള്ളിൽ കയറിയാൽ അങ്ങനെ ഒരു കുഴപ്പമുണ്ട്. പുറത്തു കടക്കണമെങ്കിൽ രണ്ടിൽ ഒരാൾ ചാവണം.

/ചിത്രീകരണം: കെ പി മുരളീധരൻ

നഗരത്തിലെ മറ്റു കമിതാക്കളെപ്പോലെ അവർ ഒന്നിച്ചു സിനിമയ്‌ക്കു പോകുകയോ കൈപിടിച്ച് നടക്കുകയോ അധികം സംസാരിക്കുകയോ ചെയ്‌തിരുന്നില്ല. എന്നാൽ മാനാഞ്ചിറയിലും മിഠായിത്തെരുവിലും മുതലക്കുളത്തും അവർ ആൾക്കൂട്ടത്തിന്റെ ഭാഗമായി നടന്നു. വല്ലപ്പോഴും സരള അയാൾക്ക് നന്നാറി സർബത്ത്‌ വാങ്ങിക്കൊടുക്കും. ആദ്യശമ്പളം കിട്ടിയപ്പോൾ അവൾ ആവശ്യപ്പെട്ടതനുസരിച്ചു മുത്തുച്ചാമി പാളയത്തെ ചെട്ടിയാരുടെ കടയിൽനിന്ന് ബ്രേസിയർ വാങ്ങിക്കൊടുത്തു.അയാൾക്ക് അവളെയല്ലാതെ മറ്റൊന്നും ആവശ്യമില്ലാത്തതിനാൽ, കിട്ടുന്ന കാശൊക്കെ സരളയെ ഏൽപ്പിക്കും. ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി പ്രണയം അനുഭവിക്കുന്നവർ ത്യാഗികൾ ആയിരിക്കുമെന്ന്‌ മുത്തുച്ചാമിയുടെ ജീവിതമാണ് എന്നെ പഠിപ്പിച്ചത്. വേനൽ അവസാനിക്കുന്നതിനു തൊട്ടുമുമ്പായിരുന്നു അത്. കടത്തിണ്ണയിലെ കിടത്തം അവസാനിപ്പിക്കാൻ പറഞ്ഞുകൊണ്ട്, സരള മുത്തുച്ചാമിയുടെ കയ്യും പിടിച്ചു ഒരുനാൾ വീട്ടിലേക്ക്‌ കയറിച്ചെന്നു.

‘‘ഈ അണ്ണാച്ചിയുടെ അടുത്തുനിന്ന് പള്ളയിലുണ്ടാവാൻ ആണോടി ഞാൻ നിന്നെ പോറ്റിവളർത്തിയത്?’’

സരളയുടെ അമ്മ വാർധക്യം മറന്നു പൊട്ടിത്തെറിച്ചു. ആ കുടിലിനു മുന്നിൽ നാട്ടുകാർ കൂടി. അമ്മയും മോളും അടിപിടിവരെയെത്തി. അവസാനം സ്വാമിക്കുട്ടി ഇടപെട്ടിട്ടാണ് രംഗം ശാന്തമാക്കിയത്. ഗുരുസ്വാമിക്ക് നാട്ടുപ്രമാണിയുടെ മൂല്യമുണ്ട്. അതുകൊണ്ട്‌ നാട്ടുകാരും അയാൾ പറയുന്നത് ശരിവെച്ചു. സരളയ്‌ക്ക് ഇഷ്ടമാണെങ്കിൽ അയാൾക്കൊപ്പം കഴിഞ്ഞോട്ടെ. ആ വർഷം സ്വാമിക്കുട്ടിക്കൊപ്പം മുത്തുച്ചാമി കന്നിഅയ്യപ്പനായി മലകയറി. പട്ടിയെ കൊല്ലുന്ന പാപം അവസാനിപ്പിക്കാൻ എന്നോണം അയാൾ പിന്നീടുള്ള വർഷങ്ങളിൽ സ്വാമിക്കുട്ടിക്കൊപ്പം മലയ്‌ക്ക്‌ പോകുന്നത് പതിവായി.

മുത്തുച്ചാമിക്ക് സരളയുടെ വിയർപ്പിന്റെ മണമായിരുന്നു. ചിലരോടുള്ള സ്‌നേഹം ശരീരം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നത് അങ്ങനെയാവാം. അയാൾ അവളുടെ വിയർപ്പ്‌ തന്നെയാണ്...സംശയമില്ല. പാറേക്കാട്ടിൽ കോരൻച്ചൻ മരിച്ചപ്പോൾ വലിയ ആൾക്കൂട്ടമായിരുന്നു. കുറേക്കാലം കൂടിയാണ് ആ നാട്ടിലൊരു ദുര്‍മരണം സംഭവിക്കുന്നത്. തീറ്റമത്സരത്തിൽ പങ്കെടുത്ത് അണ്ണാക്കിൽ ഇഡ്ഡലി കുടുങ്ങിയാണ് മരണം. എടക്കാടില്‍ മരിക്കുമ്പോള്‍ കൈയ്യടി കിട്ടിയ ആദ്യത്തെ ആള്‍ കോരന്‍ച്ചനായിരിക്കും. വെസ്റ്റ്‌ഹിൽ ശ്‌മശാനത്തുനിന്നാണ് ശവവണ്ടി വന്നത്. അത് ഉന്തിക്കൊണ്ടുവന്ന കുറിയ മനുഷ്യന്‍ ചെരുപ്പിട്ടിരുന്നില്ല. ആരോ സ്‌പോൺസർചെയ്‌ത ശവവണ്ടിയുടെ മുകളിൽ ‘ഇന്ന് ഞാൻ നാളെ നീ’ എന്ന് എഴുതിയിരുന്നു. സരള അതേപ്പറ്റി മുത്തുച്ചാമിക്ക് വിവരിച്ചുകൊടുത്തു. മധുരയിലേതുപോലെ ശവം കൊണ്ടുപോകുമ്പോൾ വാദ്യോപകരണങ്ങളുടെ താളവും ചലനവും ഇല്ലെന്നതു മുത്തുച്ചാമിക്ക് മഹാത്ഭുതമായിരുന്നു. കുണ്ടനിടവഴിയിലൂടെ ആൺകൂട്ടം ശവവണ്ടിക്ക് പിറകിൽ തിരക്കിട്ടു നടക്കുമ്പോൾ മുത്തുച്ചാമിയും അവർക്കൊപ്പം കൂടി. പട്ടുപുതച്ച ശവം കാണാൻ ഓടിവന്ന സ്‌ത്രീകളും കുട്ടികളും ഉയർന്ന പറമ്പുകളിൽ നിന്നും വ്യസനത്തോടെ ആ കാഴ്‌ച കണ്ടു. സരളയും അവർക്കൊപ്പം ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒരു റീത്തു മാത്രമുണ്ടായിരുന്ന ശവവണ്ടിയുടെ ചുറ്റിലും കെട്ടുകണക്കിന്‌ ചന്ദനത്തിരികൾ പുകയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇടവഴിയുടെ വളവുകളിലെത്തുമ്പോൾ ചെരിപ്പിടാത്ത കുറിയ മനുഷ്യൻ ശവവണ്ടി തിരിക്കാൻ പ്രയാസപ്പെട്ടിരുന്നു. മുത്തുച്ചാമി ആൾക്കൂട്ടത്തിൽ തിരക്കിട്ടു നടക്കുന്നത് സരള അപ്പോഴാണ് കണ്ടത്. അവൾ വേഗം തൊട്ടാവാടികള്‍ നിറഞ്ഞ തൊടിയിറങ്ങി അയാൾക്കൊപ്പം നടക്കാനായി കിതച്ചുകൊണ്ട് പാഞ്ഞു. ആ നാട്ടിൽനിന്ന് ആദ്യമായാണ് ഒരു സ്‌ത്രീ ശ്‌മശാനത്തിലേക്ക് ആണുങ്ങൾക്കൊപ്പം പോകുന്നത്! മുത്തുച്ചാമിയുടെ വിയർപ്പ്‌ ഏതു നരകത്തിലേക്കും സരളയെ വിളിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും...

ചിത്രീകരണം: കെ പി മുരളീധരൻ

പഞ്ചാഗ്നി സിനിമയുടെ രണ്ടാം വാരം പോസ്‌റ്ററുകൾ നഗരത്തിന്റെ ഭിത്തികളിൽ നിറഞ്ഞിരുന്ന സമയം. ആൾക്കാർ വിപ്ലവകാരികളായ സ്‌ത്രീകളെക്കുറിച്ച്‌ ചായപ്പീടികകളിലും വായനശാലകളിലും ഇരുന്ന്‌ സംസാരിക്കുന്നത്‌ സരളയും മുത്തുവും കേട്ടിരുന്നു. അതിനുശേഷമാണ് ആ സിനിമ കാണാൻ പോയാലോ എന്ന് സരള മുത്തുവിനോട് ചോദിച്ചത്. പക്ഷെ തള്ളയുമായുള്ള കലഹം സിനിമ കാണാനുള്ള സമയവും ആഗ്രഹവും നഷ്ടപ്പെടുത്തി.

‘എനിക്ക് സ്വൈര്യം കിട്ടണമെങ്കിൽ തള്ള ചാവണം’, സരള കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ശപിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും. മുത്തുവിന്റെ സമാധാന വാക്കുകളൊന്നും സരളയുടെ മനസ്സ് തണുപ്പിക്കാൻ ഉതകുന്നതായിരുന്നില്ല. തള്ള വീട്ടിലുള്ളപ്പോൾ അവർക്ക്‌ സങ്കടങ്ങൾ കൈമാറാൻ പറ്റിയിരുന്നില്ല. സ്‌നേഹം കൈമാറാൻ പറ്റിയിരുന്നില്ല. ശരീരം കൈമാറാൻ പറ്റിയിരുന്നില്ല. പാട്ടവിളക്കണച്ചു അവർ കനോലിക്കനാലിന്റെ കരയിലുള്ള ഇരുട്ടിൽ പോയിരിക്കും. ചീവീടുകളുടെ കരച്ചിലിനിടയിൽ തൊട്ടുതൊട്ടിരിക്കും, സരള ഒന്നും മിണ്ടാതെ മുത്തുവിന്റെ മടിയിൽ കിടന്നു കണ്ണുനിറയ്‌ക്കും.

അയാൾ തൊടും അവൾ തൊടും. പിരിമുറുക്കം പിന്നെയും ബാക്കിയുണ്ടെങ്കിൽ, മീനുകൾ പുളയ്‌ക്കുന്നതിനു കാതോർക്കാതെ മുത്തു സരളയുടെ മുല കുടിക്കും. കാറ്റിന്റെ ഗതിമാറുന്നതും പൂക്കൾ വിരിയുന്നതിന്റെ സുഗന്ധം പര ക്കുന്നതും വകവെക്കാതെ ഇരുവരും ആനന്ദം തപ്പിപ്പിടിക്കും.ഇതുപോലുള്ള അപൂർവ രാത്രികളാണ് സത്യത്തിൽ തള്ളയുടെ ജീവൻ നീട്ടിക്കൊടുത്തത്, ഇല്ലായിരുന്നുവെങ്കിൽ സരളയുടെ കൈകൊണ്ട്‌ തള്ള തീർന്നേനെ.

വേനലിന്റെ തുടക്കത്തിൽ കോർപറേഷൻ ഇലക്ഷൻ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മേയർ മാറി. നാട്ടിലെ തെരുവുപട്ടികളുടെ ശല്യവും കുറഞ്ഞു. എന്നിട്ടും തള്ളയുമായുള്ള സരളയുടെ കലഹം അവസാനിച്ചിരുന്നില്ല.

‘‘നിന്റെ കൂടെ പൊറുക്കുന്ന പാണ്ടി, പാവം പട്ടികളെ കൊല്ലുന്നോണ്ടാണ് നീ മച്ചിയായി പോയത്.’’ വഴക്കടിച്ചപ്പോൾ സരളയുടെ തള്ള വിളിച്ചു പറഞ്ഞത് മുത്തുച്ചാമിക്ക് സഹിക്കാനായിരുന്നില്ല. അയാൾ രണ്ടു ദിവസം പണിക്കു പോയില്ല. ഒന്നും തിന്നാതെയും കുടിക്കാതെയും കുടിലിലെ കട്ടിൽ മുറ്റത്തേക്കിട്ടു അവിടെത്തന്നെ കിടന്നു. ആന്തരികാവയവങ്ങൾ നഷ്ടപ്പെട്ട ഒരാളെപ്പോലെ അയാൾ ആരോടും മിണ്ടാതെ ഇരിക്കുന്നതുകണ്ട്‌ സരളയ്‌ക്കും സങ്കടമായി. അന്ന് രാത്രി നിലാവിൽ, മുറ്റത്തെ കട്ടിലിൽ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കിടക്കുമ്പോൾ സരള വാക്ക് കൊടുത്തു, ഇനി അമ്മയുടെ പ്രാക്ക് ഉണ്ടാവില്ല. അന്ന് മതിവരുവോളം ഇരുവരും നിലാവിൽ ഭോഗിച്ചു. വേദനാസുഖം അനുഭവിച്ച അതേ കട്ടിലിൽ ഇരുന്ന്‌ ഒരു വസിയിൽ, തേങ്ങ വറുത്തരച്ച വാഴക്കയിട്ട കടുക്കക്കറി കൂട്ടി ചോറ് കഴിച്ചു. രണ്ടാളും വിശപ്പടങ്ങി ഉറങ്ങിയപ്പോൾ തെങ്ങുകളുടെ നിഴലുകൾ അവർ അടിച്ചുവാരിയിട്ട ഭൂമിയിൽ നൃത്തം വയ്‌ക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു.

പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ വിളക്ക് വെച്ച് കഴിഞ്ഞാൽ ആ കുടിലിൽനിന്ന് ആരോ കരയും പോലെ ഒരു ശബ്ദം പുറത്തേക്കു വരുമായിരുന്നു. അത് പതിവായതോടെ, പടകൂടുമ്പോൾ അവർക്കു കിട്ടിയിരുന്ന ഒരാനന്ദം ഇല്ലാതായിയെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി.

കനോലി കനാലിൽ വേലിയേറ്റവും വേലിയിറക്കവും അപ്രതീക്ഷിതമായാണ് ഉണ്ടാവാറെങ്കിലും ഒഴിവു ദിവസങ്ങളിൽ മുത്തുച്ചാമി എരുന്ത്‌ വാരാൻ പോകും.

ഒരു വട്ടിനിറയെ എരുന്തുമായി വന്നാൽ രണ്ടാളുംകൂടിയാണ് പാചകം. മുറ്റത്ത് അടുപ്പുകൂട്ടി വലിയ കാരച്ചെമ്പിൽ വെള്ളം തിളപ്പിച്ച് എരുന്ത്‌ പുഴുങ്ങിയെടുക്കും. മസാലതേച്ചു കുറച്ചെടുത്ത് വറുത്ത്‌ ബാക്കി മുരിങ്ങാക്കായിട്ടു കറിവെക്കും. വെപ്പും തീനും കഴിഞ്ഞാലും മുത്തുച്ചാമി അടങ്ങിയിരിക്കുകയില്ല. കണ്ടം മുഴുവനും അടിച്ചുവാരും. എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ ചെയ്‌തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതാണ് അയാളുടെ സന്തോഷം. ചാണകം മെഴുകിയ മുറ്റത്ത്‌ സരള എരുന്തുതോട് കലാപരമായി പാകിയിട്ടുണ്ട്. അത് കാണുമ്പോൾ അവളുടെ അമ്മയ്‌ക്ക്‌ കലിയാണ്. മുത്തുച്ചാമിയും സരളയും ഈയിടെയായി അമ്മയെ ഒട്ടും ഗൗനിക്കാറില്ല. വീട്ടിലെ കാര്യങ്ങളിൽ ഇടപെടാനാവാതെ സരളയുടെ അമ്മയുടെ മുടി കൊഴിയുകയും കൂന്‌ വർധിക്കുകയും ചെയ്‌തു. പല്ലുകൾ ഓരോന്നായി അപ്രത്യക്ഷമായി. അവരുടെ പോർവിളി ശബ്ദം അടഞ്ഞുതുടങ്ങിയിരുന്നു. ഈ കോലത്തിലും അവർ ആഹ്ലാദം കണ്ടെത്തിയിരുന്നത്, പറമ്പിൽ പഴുത്തു വീണുകിടക്കുന്ന പ്ലാവിലകൾ ഒരു ഈർക്കിലിൽ കോർത്ത്‌ അടുത്ത വീട്ടിലെ ആടുകൾക്ക് കൊണ്ടുകൊടുക്കുമ്പോഴായിരുന്നു. ബാല്യത്തിൽ മനുഷ്യർ പച്ചിലകൾ പറിക്കുകയും വാർധക്യത്തിൽ കൊഴിഞ്ഞില പെറുക്കുകയും ചെയ്യും. ഇതാണ് ഭൂമിയിലെ ജീവിതം. അവരെ കാണുമ്പോൾ ഞാൻ ഓർക്കുന്നത് ഈ ജീവിതസത്യമാണ്.

/ചിത്രീകരണം: കെ പി മുരളീധരൻ

കുട്ടികൾ ഇല്ലാത്തതിൽ സരളയ്‌ക്ക് വലിയ സങ്കടമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ആ സങ്കടം മുഴുവൻ മുത്തു കൊണ്ടുനടന്നു. പാറക്കുളത്തിൽ പോയി കുറേനേരം മുങ്ങിക്കിടന്നു ബേജാറു മാറ്റി. ഒരുനാൾ അയാൾ പട്ടിപിടുത്തം അവസാനിപ്പിച്ചു. നിത്യക്കൂലിക്ക്‌ കോർപറേഷനിൽ തന്നെ തൂപ്പുകാരനായി. എന്നിട്ടും ദൈവം കനിഞ്ഞില്ല. ഒരൂസം ഗണപതിക്കാവിൽ വെച്ച് ഗുരുസ്വാമിയെ കണ്ടപ്പോൾ മുത്തുച്ചാമി ഒരാഗ്രഹം പറഞ്ഞു. ഈ പ്രാവശ്യം സരളയ്‌ക്ക് നെയ്‌ത്തേങ്ങ നിറയ്‌ക്കണം, മച്ചീന്നുള്ള ചീത്തപ്പേര് മാറ്റാൻ അതാണ് നേർച്ച. മഴ നനഞ്ഞ പുറംകാവിൽ വലം വെച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോ ഗുരുസ്വാമി അയാളോട് ഒരു പ്രപഞ്ചരഹസ്യം പറഞ്ഞു. അയ്യപ്പൻ ബ്രഹ്മചാരിയാണ്, അവിടെ ഇതൊന്നും തീർപ്പാക്കാനാവില്ല.

മനുഷ്യന്റെ ചെയ്‌തികളുടെ ക്രൂരവാസന മൃഗങ്ങൾ മറക്കില്ല.വഴി തെറ്റാതിരിക്കാൻ മൂത്രമൊഴിച്ചുവെച്ച് സ്ഥലം കണ്ടെത്തുന്നതുപോലെ പട്ടികൾ മുത്തുച്ചാമിയുടെ മണം ആത്മാവിൽ വെച്ചു.അയാളുടെ സാന്നിധ്യം ദൂരെനിന്നേ അറിയുമ്പോൾ അവറ്റകൾ ഓടിയൊളിച്ചു. അയ്യപ്പനുള്ള നേർച്ച നടക്കില്ലെന്ന്‌ അറിഞ്ഞതുമുതൽ അയാൾ തന്റെ പണിയായുധമായ ചൂലിനെ തന്റെ കുഞ്ഞിനെപ്പോലെ സ്‌നേഹിച്ചു. സരളക്കൊപ്പം നാടുമുഴുവൻ അടിച്ചുവാരി. പുലർച്ചെ വലിയങ്ങാടിക്കടുത്തുള്ള തട്ടാന്മാരുടെ സറാപ്പു കടകൾക്കു മുന്നിൽ മണ്ണടക്കം തൂത്തുവാരി. ആ മണ്ണ് ഇരുവരും വീട്ടിൽ കൊണ്ടുവന്ന്‌ വെള്ളമൊഴിച്ച്‌ അരിച്ചെടുക്കും. മിന്നുന്നതു കിട്ടിത്തുടങ്ങി. അനേകം വർഷത്തെ അധ്വാനം ഒരു വലിയ വീടായി മാറി. അതിനിടയിൽ സരളയുടെ തള്ള എങ്ങോട്ടോ ഓടിപ്പോയിരുന്നു. പക്ഷെ ആ വലിയ വീട്ടിൽ ഇരുവരും അന്തിയുറങ്ങിയില്ല.തങ്ങളുടെ അധ്വാനത്തിന്റെ സ്മാരകം പോലെ നിത്യവും തൂത്ത് തുടച്ചു വൃത്തിയാക്കിവെച്ചു. വെപ്പും തീനും കുടിയും കിടപ്പുമെല്ലാം ഇടിഞ്ഞു പൊളിയാറായ കുടിലിൽ തന്നെ. നാട്ടുകാർ അസൂയ കൊണ്ട് ഇരുവർക്കും പ്രാന്താണെന്ന്‌ പറഞ്ഞുനടന്നു. ചെറുമിയും പാണ്ടിയും ചേർന്നാൽ ഇങ്ങനിരിക്കും. ‘നായയൊട്ട് കിടക്കൂല്യ, പായയൊട്ട് കൊടുക്കൂല്യ!’

പക്ഷെ സ്വാമിക്കുട്ടിക്കു മാത്രം അവരുടെ ജീവിതസത്ത പിടികിട്ടിയിരുന്നു. കുടിലിനു മുന്നിൽ പിടിച്ചിട്ട കട്ടിലിൽ ഇരുന്ന്‌ സരളയും മുത്തുച്ചാമിയും വലിയ വീട് നോക്കി നിർവൃതിയടയുന്നത്‌ സ്വാമിക്കുട്ടി കണ്ടിട്ടുണ്ട്. ഞാനും കണ്ടിട്ടുണ്ട്. ഇരുട്ടിൽ ഞാൻ സ്വാമിക്കുട്ടിയുടെ അച്ഛനെ കൊല്ലാൻ ഇറങ്ങിയപ്പോഴാണ് അരണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ മുത്തുച്ചാമിയെ കണ്ടത്. അയാളുടെ കണ്ണിൽ നല്ല തെളിച്ചമുണ്ടായിരുന്നു. ചുറ്റും നടക്കുന്നതെല്ലാമറിയുന്ന ഒരാളെപ്പോലെ കട്ടിലിൽ ഇരിക്കുന്നതുകണ്ടപ്പോൾ ഞാൻ അയാളെയും വിട്ടില്ല. ശ്വാസം മുട്ടിച്ചാണ് ഓനെ കൊന്നത്. അന്ന് സരള അമ്മയെ തിരഞ്ഞു പോയതു നന്നായി. ഇല്ലെങ്കിൽ അവളെയും വകവരുത്തേണ്ടി വന്നേനെ. പട്ടികൾ അവസാന നിമിഷം അനുഭവിച്ച പിടച്ചിൽ മുത്തുച്ചാമിയും അനുഭവിക്കണം എന്നുള്ളത് ദൈവനിയോഗമാവാം. അയാളുടെ പിടച്ചിൽ പട്ടികളേക്കാൾ കഷ്ടമായിരുന്നു.

ഇല ഞെട്ട് അടർത്തുന്നതിനേക്കാൾ വേഗത്തിലാണ് മരണസമയം കുറിക്കുന്നത്. ജീവിതം നൈമിഷികമാണെന്നു പറയുന്നത് അതുകൊണ്ടാവും. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാൽ ഓർക്കാപ്പുറത്ത്‌ പട്ടികൾ ചത്തതുപോലെ മുത്തുച്ചാമിക്കും ജീവൻ വെടിയേണ്ടിവന്നു. എനിക്കതിൽ കുറ്റബോധമില്ല. എന്റെ ജോലിക്കു തടസ്സം നിൽക്കുന്നവരെ വെറുതെ വിടുന്നത് മണ്ടത്തരമാണെന്ന്‌ എനിക്ക് നന്നായറിയാം. മധുരയിൽനിന്നും കോഴിക്കോട് വരെയുള്ള ഒരു ചെറിയ യാത്ര അവസാനിച്ചു എന്നാണ്‌ ഞാൻ ആശ്വസിച്ചത്. സങ്കടങ്ങൾ സന്തോഷമാക്കി മാറ്റിയ ഒരാളെ ഞാൻ ആദ്യമായാണ് കൊല്ലുന്നത് എന്ന പ്രത്യേകതയേ ഈ കാര്യത്തിൽ ഞാൻ കാണുന്നുള്ളൂ. പക്ഷേ പോസ്റ്റ്മോർട്ടത്തിന് ശേഷം മുത്തുവിന്റെ ശവം വീട്ടിൽ കൊണ്ടുവന്നപ്പോൾ സരള അലറിക്കരയുകയോ വിതുമ്പുകയോ ചെയ്‌തില്ല. മരണാനന്തര ചടങ്ങുകൾക്കായി ശവം പുതിയ വീട്ടിലേക്കു കയറ്റിയപ്പോഴാണ് അവളുടെ പ്രകൃതം മാറിയത്. ‘അയ്യോ മുത്തുവിനെ അവിടെ കയറ്റല്ലേ’ എന്ന് വാശിപിടിച്ചു കരഞ്ഞു. ഇവിടെ ഈ മുറ്റത്ത്‌ കട്ടിലിൽ കിടത്തിയാൽ മതിയേ... എന്റെ അയ്യപ്പാ...എന്നവൾ ഭ്രാന്തിയെപ്പോലെ അലറി. എനിക്കും ഒന്നും പിടികിട്ടിയില്ല. ചടങ്ങ്‌ നടത്താൻ എത്തിയ കാരണവരും കൂട്ടരും കർമിയും അതൊന്നും ചെവിക്കൊണ്ടില്ല. അവർ ശവം വലിയ വീടിന്റെ നടുമുറിയിൽ പായവിരിച്ചു കിടത്തി. കരഞ്ഞു തളരും മുമ്പേ സരള ബോധംകെട്ടു വീണു. പിറ്റേന്ന്, മുത്തുച്ചാമി അവസാനമായി ചേതനയറ്റു കിടന്ന മുറിയിൽ സരള കെട്ടിത്തൂങ്ങി.

സത്യം പറയാലോ, ഞാൻ കൊലയാളിയാണെങ്കിലും, അവളുടെ രക്തത്തിൽ എനിക്ക് പങ്കില്ല .