ഫക്കീർ

അസാധാരണമായി എങ്ങുനിന്നോ മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്ന ശ്രവണ സുഖദമായ ഓടക്കുഴൽ നാദത്തിന്റെ ഉറവിടം തേടിയാണ് ഞാനെന്റെ മുറിയുടെ ജാലകം തുറന്നത്. തുറക്കപ്പെടാതെ പഴകിയടർന്ന ജാലകപ്പൊളി തുരുമ്പെടുത്ത ഒറ്റ വിജാഗിരിയിൽ തൂങ്ങിക്കിടന്നു.

പുലർകാല വെളിച്ചത്തോടൊപ്പം നനുത്ത കാറ്റിന്റെ തഴുകൽപോലെ ഹൃദ്യമായ സംഗീതത്തിന്റെ ശബ്ദവീചികൾ മുറിക്കകത്തേക്ക് ഇരച്ചുകയറി. പച്ചപ്പ് നിറഞ്ഞ വിശാലമായ മൈതാനത്തിന്റെ അതിരുകളിൽ വെളിച്ചം പരക്കാൻ തുടങ്ങുന്നതേയുള്ളൂ. ഇരുട്ടൊഴിയാത്ത കാട്ടുമരങ്ങളുടെ നിഴലുകൾ പതിഞ്ഞ ഭാഗത്ത് നിവർന്ന് പന്തലിച്ചു നിൽക്കുന്ന ഒരു രുദ്രാക്ഷമരത്തിന്റെ ചുവട്ടിലിരുന്നാണ് അയാൾ ഓടക്കുഴൽ വായിക്കുന്നത്. ഏതോ ഒരു ഫക്കീർ. അയഞ്ഞ പൈജാമയും ഇറക്കമുള്ള മേൽക്കുപ്പായവും ചെവി പാതിയോളം മറച്ച തൊപ്പിയും ധരിച്ച നീണ്ട മുടിയും താടിയുമുള്ള ഒരു വയോധികൻ. 

ചിത്രീകരണം: സുനിൽ അശോകപുരം

ജനവാസം കുറഞ്ഞ ഈ പീഠഭൂമിയിലെ ആളുകേറാ മൂലയിൽ എങ്ങുനിന്നെത്തിയിരിക്കാം ഈ ഫക്കീർ! പേർഷ്യനോ ഉറുദുവോ, ഏത് ഭാഷയാവാം? എന്നാൽ ഹൃദയഹാരിയായ  സംഗീതത്തിനില്ലല്ലോ ഭാഷയുടെ അതിരുകൾ! സ്വയം മറന്നും ആസ്വദിച്ചും കൊണ്ടങ്ങനെ പാടുകയാണ്. കേൾക്കാൻ ഞാനല്ലാതെ മറ്റാരാണിവിടെ? പുൽമേട്ടിൽ മേഞ്ഞു നടക്കുന്ന നാൽക്കാലികളോ? അതിരുകൾക്കപ്പുറം ഇടതൂർന്നു നിൽക്കുന്ന കാട്ടുമരങ്ങേളോ? ശാഖികളിൽ നിശ്ശബ്ദരായിരിക്കുന്ന പറവകളോ?

ആളനക്കമുള്ളത് ഈ മാടത്തിൽ മാത്രമാണ്. അതും ഏകാന്തവാസിയായ ഈ ഞാൻ മാത്രം. മറ്റാരും വരാനില്ലാത്തതുകൊണ്ട് ഈ മാടത്തിലിപ്പോൾ കാവലാളായും അവകാശിയായും ഞാൻ തന്നെ. എണ്ണമറ്റ രാപ്പകലുകളിൽ ഏകാകിയായി ഈ ചിതൽകോട്ടയെ കൺപാർത്ത് ജരാനരകൾ ബാധിച്ച ഈയൊരു വയസ്സൻ.

സൂര്യവെളിച്ചം വൃക്ഷത്തലപ്പുകളെയും മറികടന്ന് മൈതാനവിതാനത്തിലേക്ക് എത്തിനോക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ ഫക്കീർ പാട്ടു നിർത്തി ഓടക്കുഴൽ സൂക്ഷ്മതയോടെ മാറാപ്പിനകത്ത് വെച്ചു. എഴുന്നേറ്റുനിന്ന് രുദ്രാക്ഷമരച്ചുവട്ടിൽ വീണുകിടന്ന ഏതാനും കായകൾ പെറുക്കി അവയും മാറാപ്പിൽ നിക്ഷേപിച്ചശേഷം കാട്ടുപാതയിലൂടെ നടന്നകന്നു.

മുളന്തണ്ടിലെ വിലാപം പിന്നെയും കേട്ടു. പിറ്റേന്നും പിറ്റേന്നും. പ്രഭവവനത്തിലെ മുളങ്കൂട്ടത്തിൽനിന്നും അടർത്തിമാറ്റപ്പെട്ട ഓടക്കുഴലിന്റെ രോദനം. വേർപാടിന്റെ വിലാപം. ഓർമകളുടെ രഥഘോഷയാത്ര. കാറ്റുപിടിച്ച മൈതാനത്ത് വർണപ്പെട്ടികളുടെയും പൂക്കൂടകളുടെയും നൃത്തമഴ പെയ്‌തൊഴുകി. കാവൽമാടം പുരാതന ശിലകളുടെയും മൺകൂനകളുടെയും കൂമ്പാരമായി. കാവൽക്കാരൻ വെറുമൊരു നോക്കുകുത്തിയായി. നിമിഷവേഗങ്ങൾക്ക് ചിറകുകൾ മുളച്ചു. നോക്കുകുത്തിയുടെ സ്വപ്‌നനൃത്തം അങ്ങനെ തുടർന്നു.

അടയാത്ത മരപ്പൊളി ഒറ്റ വിജാഗിരിയിലങ്ങനെ തൂങ്ങിത്തന്നെ നിന്നു. കൊട്ടിയടയ്‌ക്കപ്പെട്ടിരുന്ന ആ ജാലകം തുറന്നിട്ടത് ഒരേയൊരു കാഴ്‌ചയ്‌ക്കു വേണ്ടിയായിരുന്നല്ലോ. ഫക്കീറിന്റെ മുരളികയിൽ നിന്നൊഴുകുന്ന മധുരഗീതികളുടെ കേൾവിക്കു വേണ്ടിയായിരുന്നല്ലോ?  

എന്നും പ്രഭാതങ്ങളിൽ മൈതാനത്തിനോരത്തെ മരച്ചുവട്ടിൽ ഫക്കീർ പ്രത്യക്ഷനായി. എവിടെനിന്ന്‌ എപ്പോഴാണ് വരുന്നതെന്നറിഞ്ഞില്ല. ഇരുൾമറ നീങ്ങുമ്പോൾ കയ്യിൽ ജപമാലയുമായി ഒരു സിദ്ധനെപ്പോലെ മരച്ചുവട്ടിൽ ധ്യാനലീനനായിരിക്കുകയാവും. അല്ലെങ്കിൽ സുജൂദിലമർന്നുകൊണ്ട് എത്രയോ നേരമങ്ങനെ. പിന്നീട് പുൽത്തകിടിയിൽ മലർന്നുകിടന്നും ചമ്രം പടിഞ്ഞിരുന്നും കൈപ്പത്തികൾ മാത്രം നിലത്തൂന്നി കാലുകൾ തറയിൽ നിന്നുയർത്തിയങ്ങനെയും ഏറെനേരം ഓരോരോ ആസനാവസ്ഥകളിൽ മുദ്രിതനായി നിലകൊള്ളുകയാവും. ഒടുവിൽ ഭാണ്ഡത്തിൽനിന്നും പുറത്തെടുക്കുന്ന ഓടക്കുഴൽ ചുണ്ടോടടുപ്പിക്കുമ്പോൾ അതിലൂടെ മാധുര്യമാർന്ന രാഗപ്രവാഹം ഒഴുകിത്തുടങ്ങുകയായി. കാറ്റാടി മരങ്ങൾ വിസ്മയത്തോടെ ഉലഞ്ഞാടും. പൂക്കളും കായ്കളും തുരുതുരാ കൊഴിഞ്ഞു വീഴും. മരച്ചില്ലകൾ താണുനിൽക്കും.

ജാലകത്തിലൂടെ ഞാൻ നോക്കിനിൽക്കും. സ്വയം മറന്നങ്ങനെ കേട്ടുനിൽക്കും. കുഴൽവായന തുടങ്ങിയാൽ മരച്ചില്ലകളിൽ അതുവരെ ഒറ്റയായും കൂട്ടമായും മൂളിക്കൊണ്ടിരുന്ന ചെറുകുരുവികളെല്ലാം പെട്ടെന്ന് നിശ്ശബ്ദരാവും. മൈതാനപ്പച്ചകളിൽ മേഞ്ഞുനടക്കുന്ന നാൽക്കാലികൾ ശ്രദ്ധയോടെ ചെവിയോർത്ത് നിൽക്കും. സംഗീതം നിലയ്‌ക്കുമ്പോൾ അതുവരെ നിശ്ശബ്ദരായിരുന്ന പറവകളുടെ ഒരു കച്ചേരി തന്നെ ഉയർന്നുകേൾക്കാം. കലപിലയും കച്ചേരിയും ഒടുങ്ങുംവരെ അതിനൊത്ത് താളം പിടിച്ചുകൊണ്ട് ഫക്കീർ അവിടെത്തന്നെ ഇരിക്കും. പിന്നെ എഴുന്നേറ്റ് രുദ്രാക്ഷമരത്തിൽനിന്ന് കൊഴിഞ്ഞുവീണ കായ്കളും കുരുക്കളും പെറുക്കി മാറാപ്പിലിടുന്നത് ഞാൻ കൗതുകത്തോടെ നോക്കിനിൽക്കും. പിന്നീട് കാറ്റാടികൾക്കുള്ളിലെങ്ങോ മറഞ്ഞകലുംവരെ ഫക്കീറിനെ തന്നെ നോക്കി നിന്ന ശേഷം ഞാനെന്റെ ചര്യകളിലേക്ക് മടങ്ങും. 

ചിത്രീകരണം: സുനിൽ അശോകപുരം

കാവൽപ്പുര എന്നുമെനിക്കൊരു തടവുപുരയായിരുന്നു. വിരസതയിൽ പട്ടുപോയ പ്രജ്ഞയുടെയും ഓർമകളുടെയും തടവുപുര.  ഇരുമ്പഴികളില്ലാത്ത തടവറയിൽ ചങ്ങലയിൽ തളച്ചിടാതെയും ഒരു ആയുർബന്ധനം. അരമതിലിനകത്തുള്ള ഈ കാവൽപ്പുരയുടെ അതിരുകൾ കടന്ന് തടുക്കാനാവാത്ത ഉൾപ്രേരണയാൽ ഒരിക്കൽ  മാത്രം ഞാൻ ഫക്കീറിന്റെ സവിധത്തിലെത്തി. ധ്യാനത്തിലായിരുന്ന ഫക്കീർ കണ്ണ് തുറന്നപ്പോൾ  എന്നെ നോക്കി ചെറുതായൊന്ന് മന്ദഹസിച്ചു. ഞാൻ വിനയാന്വിതനായി. ഫക്കീർ മാറാപ്പിനകത്തുള്ള രുദ്രാക്ഷമണികളിൽ നിന്ന് ഒരെണ്ണം ചികഞ്ഞെടുത്ത് എനിക്കു നേരെ നീട്ടി. ഇരുകരങ്ങളിൽ സ്വീകരിച്ച് ഞാനത് ഹൃദയത്തോട് ചേർത്ത് വച്ചപ്പോൾ ഫക്കീർ കയ്യുയർത്തി എന്നെ ആശീർവദിച്ചു.

ഓർമകൾ സമ്മാനിച്ച പഴയൊരു പട്ടുതൂവാലയിൽ പൊതിഞ്ഞ രുദ്രാക്ഷമണി ഞാൻ തലയണച്ചുവട്ടിൽ സൂക്ഷിച്ചുവച്ചു. ജാലക വെളിയിലെ തേജസ്സാർന്ന സാന്നിധ്യവും  രാഗധ്വനികളുടെ നിത്യസാന്ത്വനവും സ്നേഹരുദ്രാക്ഷത്തിന്റെ നിഗൂഢമുഖികളിൽനിന്നുള്ള ശാക്തീകരണത്തിന്റെ ഊർജപ്രവാഹവും എന്റെ മനസ്സിനെയും ശരീരത്തെയും സന്തുലിതമാക്കി. ഇന്ദ്രിയാതീതമായ ഏതേതോ അന്തഃകരണ സന്ദേശങ്ങളാൽ എന്റെ ഹൃദയം വിജൃംഭിതമായി. ഈ കാവൽപ്പുര പ്രകാശിതമായി.

കാവലിന്റെ നിരർഥകതയെക്കുറിച്ചുണ്ടായിരുന്ന മരവിപ്പിക്കുന്ന ചിന്തകളെല്ലാം വിട്ടകന്നു. രാവുറക്കത്തിലെ പ്രശാന്തിയും ഉണർവിന്റെ ഉന്മേഷവും വീണ്ടുകിട്ടി. പകലുകൾ ചലനാത്മകമായി. ഇന്ന് ഈ കാവൽപ്പുര ദൈവാത്ഭുതങ്ങളുടെ നക്ഷത്രശാലയായി മാറിക്കഴിഞ്ഞു.

സങ്കൽപ്പത്തിലെന്നപോലെ സാന്ദ്രസുന്ദരമായ ഒട്ടേറെ ദിവസങ്ങൾ അങ്ങനെ കടന്നുപോയി. മഞ്ഞുകാലം ആഗതമായി. ഒരുനാൾ സൂര്യൻ ജ്വലിച്ചുയർന്ന് വൃക്ഷത്തലപ്പുകൾക്ക് മുകളിലെത്തിയിട്ടും തണുപ്പ്‌ വിട്ടുമാറാത്ത നേരത്ത് ഫക്കീർ പോയ വഴിയിലേക്ക് ഞാൻ നോക്കിനിൽക്കുമ്പോഴാണ് മൈതാനത്തിന്റെ അങ്ങേമൂലയിൽ ആരോ ചിലർ പ്രത്യക്ഷമായത്. പണിയായുധങ്ങളൂം മുളകളും കമ്പിത്തൂണുകളുമൊക്കെ ചുമന്നുകൊണ്ടാണ് അവരെത്തിയത്. കാട്ടുമരങ്ങൾ മുറ്റിനിന്ന അങ്ങേ അതിരിനോടടുത്ത് അവർ ചിലയിടങ്ങളിൽ പുല്ലുകൾ ചെത്തിമാറ്റി. പാരകളിറക്കി മണ്ണിൽ കുഴികളെടുത്തു. തൂണുകൾ നാട്ടി. കമ്പികളും കയറുകളും വലിച്ചുകെട്ടി താർപായകൾ കൊണ്ട് മറച്ച സാമാന്യം വിസ്‌താരമുള്ള ഒരു കൂടാരം അവിടെ പണിതുണ്ടാക്കി.

തുടർന്നുള്ള രാത്രികളിൽ മൈതാനമൂലയിലെ കൂടാരത്തിൽ വിളക്കുകൾ തെളിഞ്ഞു. ആരൊക്കെയോ വന്നുപോയി.  തമ്പിനകത്തും നിലാവെളിച്ചമിറങ്ങിയ മൈതാനത്തിലും അവർ വട്ടമിട്ടിരുന്നു. ചിലർ വാളും വടിയുമായി ചില അഭ്യാസങ്ങൾ നടത്തി. പരിശീലകനായ ഒരാൾ മാത്രം ഉറക്കെ ശബ്ദിച്ചു. മറ്റുള്ളവർ അനുസരണയോടെ നിശ്ശബ്ദം അനുകരിച്ചു. ഊഴം വച്ചുള്ള പരിശീലനമുറകൾ അങ്ങനെ തുടർന്നു. രണ്ടുനാൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ബാല്യകൗമാര പ്രായത്തിലുള്ള ചിലരും കളരിയിലെത്തി.  പ്രഭാതനേരം തൊട്ടായിരുന്നു അവർക്കുള്ള പരിശീലനങ്ങൾ.  കവാത്ത് മുറകൾ മൈതാനത്തും   സ്റ്റഡി ക്ലാസുകൾ കൂടാരത്തിനകത്തും നടന്നു. രാത്രികളിൽ എന്നും അവിടെയുണ്ടായിരുന്ന മുതിർന്ന ചിലർ തന്നെയായിരുന്നു കുട്ടികളുടെയും പരിശീലകർ.

ചിത്രീകരണം: സുനിൽ അശോകപുരം

രുദ്രാക്ഷമരച്ചുവട്ടിലെ നിത്യസാന്നിധ്യമായി മുളന്തണ്ടിലേക്ക് പ്രാണൻ പകർന്നുകൊണ്ടിരുന്ന ഫക്കീർ മൈതാനത്തിന്റെ അങ്ങേയറ്റത്ത് നടക്കുന്നതൊന്നും ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നതേയില്ല. എന്നാൽ കൂടാരത്തിലുള്ളവർ ഫക്കീറിന്റെ പതിവുചര്യകൾ സശ്രദ്ധം നിരീക്ഷിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഓടക്കുഴൽ വായിക്കുകയും യോഗക്രിയകൾ പരിശീലിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന തൊപ്പിയിട്ട ഫക്കീർ അവരിൽ പല സംശയങ്ങളുമുണർത്തി.

പുൽത്തകിടിയുടെ ഓരത്തു കൂടെ നടന്നുവന്ന രണ്ട് ബാലന്മാർ സമീപത്തുള്ള ഒരു പൂമരത്തിന്റെ ചുവട്ടിൽ ഫക്കീറിന്റെ പുല്ലാങ്കുഴൽ വായന ആസ്വദിച്ചു നിന്നു. പോകാൻ നേരത്ത് ഫക്കീർ അവരെ അടുത്തേക്ക് വിളിച്ചു. അരികിലെത്തിയ ബാലന്മാരോട്  ഇരിക്കാൻ പറഞ്ഞു. അവർ ഫക്കീറിന്റെ മുമ്പിൽ ഇരുന്നു. ഫക്കീർ അവർക്കുവേണ്ടി ഓടക്കുഴൽ വായിച്ചു. പിന്നെ മാറാപ്പിൽനിന്നും നീളം കുറഞ്ഞ മറ്റൊരു കുഴലെടുത്ത് അവരിൽ ഒരാളുടെ കയ്യിൽ കൊടുത്തു. കാറ്റൂതി നോക്കാൻ ആംഗ്യം കാണിച്ചു. ബാലൻ പലവട്ടം ഊതിനോക്കിയശേഷം അതിലൊരു സ്വരമുതിർത്തപ്പോൾ ഫക്കീർ അവനെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു. കൂട്ടുകാരനായ മറ്റേ ബാലനും അതുപോലെ ചെയ്‌തു. അങ്ങനെ തെല്ലുനേരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ആ ഓടക്കുഴൽ അവർക്കുതന്നെ നൽകി രണ്ടുപേരെയും ഒന്ന് തലോടിയശേഷം ഫക്കീർ യാത്രയായി.

പിറ്റേദിവസവും കൂടാരത്തിലെ ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞ് ബാലന്മാർ ഫക്കീറിന്റെ മുമ്പിലെത്തി. അവരോടൊപ്പം കുട്ടികൾ വേറെയുമുണ്ടായിരുന്നു. ഫക്കീർ അവരെ ഓടക്കുഴൽ വായനയും ചില ധ്യാനമുറകളും പരിശീലിപ്പിച്ചു. കുട്ടികൾ ഉത്സാഹഭരിതരായി ഈ പതിവ് തുടർന്നു. കുട്ടികളുടെ എണ്ണം വർധിച്ചു. ചില കുട്ടികൾ കളരിയിലെത്താതെ ഫക്കീറിന്റെ സാന്നിധ്യം മാത്രം അനുഭവിച്ച് മടങ്ങിപ്പോയി. ഇത് നിരീക്ഷകരുടെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടതുകൊണ്ടാവാം രണ്ട് മല്ലന്മാർ കൂടാരത്തിൽ നിന്നെത്തി ഫക്കീറിനെയും കുട്ടികളെയും ക്രൂരമായി താക്കീത് ചെയ്‌തു. അവരുടെ വികൃതമായ മുഖഭാവങ്ങളും ചേഷ്ടകളും ഇങ്ങൊരു ജാലകത്തിനിപ്പുറം നടുക്കത്തോടെ എനിക്ക് നോക്കിനിൽക്കേണ്ടിവന്നു. എങ്കിലും അടുത്ത ദിവസവും ഫക്കീർ പതിവുപോലെ അവിടെയുണ്ടായിരുന്നു. കഴിഞ്ഞദിവസം താക്കീതു ചെയ്യപ്പെട്ടവരോടൊപ്പം പുതുതായി വേറെയും ചില കുട്ടികൾകൂടി അവിടെയെത്തിയിരുന്നു. അതുകണ്ട് മല്ലന്മാർ വീണ്ടും എത്തി. അവർ അത്യധികം രോഷാകുലരായിരുന്നു. അവരിലൊരാൾ ആക്രോശങ്ങൾക്കിടയിൽ ക്ഷുഭിതനായി ഫക്കീറിന്റെ താടിയിൽ പിടിച്ചുവലിച്ചു. മറ്റെയാൾ കയ്യിൽനിന്ന് ഓടക്കുഴൽ തട്ടിയെടുത്ത് നിലത്തിട്ട് ചവിട്ടിയുടച്ചു.

നോക്കിനിൽക്കേ കൈകാലുകൾ തളർന്ന് ഞാൻ കുഴഞ്ഞുപോയി. എങ്ങനെയോ ഒരുവിധം വേച്ചു നടന്ന് തട്ടുപലകയിൽ ചെന്ന് ഞാൻ ബോധമറ്റു വീണു.

കണ്ണ് തുറന്നപ്പോൾ പരിസരമാകെ ഇരുട്ടായിരുന്നു. എത്ര മണിക്കൂറുകൾ കഴിഞ്ഞുപോയെന്നറിഞ്ഞില്ല. ഒരുവേള ദിവസങ്ങൾ തന്നെ കഴിഞ്ഞിരിക്കുമെന്നും തോന്നി. ദേഹമാകെ ചുട്ടുപൊള്ളുകയായിരുന്നു. മുള്ളമ്പ് തറച്ചതുപോലെ എന്റെ കാലടി നൊന്തു നീറുകയായിരുന്നു. കൊടുംതണുപ്പിൽ കിടുകിടാ വിറകൊണ്ട് തട്ടുപലകയിൽ കരിമ്പടം പുതച്ചു ഞാൻ കിടന്നു. വീണ്ടും മയക്കത്തിലാണ്ട് വിചിത്രമായ കുറേ സ്വപ്‌നങ്ങളിലൂടെ സഞ്ചരിച്ചു. സ്വപ്‌നങ്ങളിൽ അധികവും ഫക്കീറിനെ തന്നെയായിരുന്നു കണ്ടുകൊണ്ടിരുന്നത്. ഓടക്കുഴൽ വായിച്ചുകൊണ്ട് കുന്നിറങ്ങുന്ന ഫക്കീറിനെ നിരവധി ബാലന്മാർ വരിവരിയായി പിന്തുടരുന്നത് കണ്ടു. മഞ്ഞിറങ്ങിയ താഴ്‌വരയിൽ കാൽമുട്ടുകൾ മടക്കി കുനിഞ്ഞിരുന്ന് കൈപ്പത്തികൾ രണ്ടും നിലത്തൂന്നി നീങ്ങുന്ന ഫക്കീറിനെയും അദ്ദേഹത്തെ അതേപോലെ അനുഗമിക്കുന്ന കുട്ടികളെയും കണ്ടു.

ഒടുവിലായി ഞാൻ കണ്ടത് സ്വപ്‌നമോ യാഥാർഥ്യമോ എന്ന് തിരിച്ചറിയാനാവാത്തവിധം വിഭ്രമാത്മകമായിരുന്നു.

മുറിയുടെ വാതിലിൽ കനത്ത മുട്ടുകൾ കേട്ടു. വാതിൽ അടച്ചിരുന്നില്ലല്ലോ എന്നോർത്തു ഞാൻ നടുങ്ങി.

‘‘ആരാണത്?’’ ഭീതിയോടെ ഞാൻ ചോദിച്ചു.

‘‘ഇത് നീ തന്നെയാണ്.’’ അപ്പുറത്ത് പ്രതിവചനം മുഴങ്ങി.

കൺപോളകൾ തുറന്നുവന്നില്ല. കൈകാലുകൾ അനങ്ങിയില്ല. ഇരുണ്ട മുറിയിൽ വീണ്ടും കനത്ത നിശ്ശബ്ദത മാത്രം.

ആരോ നെഞ്ചിൽ കൈവച്ച് അമർത്തുന്നത് പോലെ. മങ്ങിയ കാഴ്‌ചയിൽ മുറിയിലാകെ കെട്ടിനിൽക്കുന്ന വെളുത്ത പുക മാത്രം കാണുമാറായി. സുഗന്ധം നിറഞ്ഞ പുകച്ചുരുളുകൾ പതിയെ നീങ്ങിയപ്പോൾ ജാലകത്തിലൂടെ അരിച്ചിറങ്ങിയ നേർത്ത വെളിച്ചത്തിൽ ഞാൻ കണ്ടതാരെ! തട്ടുപലകയുടെ ചാരെ എന്നെ നോക്കിനിൽക്കുന്ന തേജസ്സാർന്ന ആ രൂപം. അതെ, ഫക്കീർ!

ഉപചാരവാക്കുകൾ ചൊല്ലാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും നാവ് ചലിച്ചില്ല. ശബ്ദമൊട്ടും പുറത്തേക്ക് വന്നില്ല. നിശ്ചലനായി കിടന്ന എന്നെ ഫക്കീർ ആ നെഞ്ചിൽ കൈവച്ച് അഭിവാദ്യം ചെയ്‌തു.

വാതിൽപ്പുറത്തു കേട്ട ആ ശബ്ദം എന്റെയുള്ളിൽ അലയടിക്കുന്നു. ഇത് നീ തന്നെയാണ്. അതെ. ഞാനും ഫക്കീറും. ഞങ്ങൾ രണ്ടല്ല. ഞാൻ തന്നെയല്ലോ ഫക്കീർ. ഫക്കീറല്ലോ ഈ ഞാൻ. സ്വരൂപമായി എനിക്ക് മുമ്പിൽ നിന്ന ദേഹം കനൽച്ചട്ടിയിൽ വിതറിക്കൊണ്ടിരുന്ന കുരുക്കളിൽനിന്ന് പിന്നെയും സുഗന്ധം നിറഞ്ഞ വെളുത്ത പുകച്ചുരുളുകളുയരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പുകയുടെ ചൂടിൽ മുറിയിലെ തണുപ്പില്ലാതായി. എങ്കിലും പനിമൂർച്ഛയും തല വെട്ടിപ്പിളരുന്ന വേദനയുംകൊണ്ട് ഞാൻ ഞരങ്ങി. ഫക്കീർ മൗനമായി മന്ത്രം ജപിച്ച് എന്റെ തലയിലും നെഞ്ചിലും ഊതി. മേലാകെ അത്യധികം സുഗന്ധമുള്ള ഒരു ലേപനം പുരട്ടിത്തന്നു. സുഗന്ധത്തിനുമേൽ സുഗന്ധം! തീനാളത്തിന്റെ ചുംബനങ്ങളേറ്റുവാങ്ങുന്ന ഒരു മെഴുകുതിരിയായി ഞാൻ. നീലാകാശത്തിലെ അജ്ഞാത നക്ഷത്രങ്ങളോടൊപ്പം ഒന്നു ചേരുന്നതുപോലെ... സ്നേഹത്തിന്റെ പെരുങ്കടലിൽ അലിഞ്ഞു ചേരുന്നതുപോലെ... ഒരായുസ്സിലെ ഏറ്റവും അനർഘമായ മഹാനിമിഷമാണിതെന്ന് ഞാനറിഞ്ഞു. ഫക്കീർ ഒരിക്കലും എന്നോട് മിണ്ടിയില്ല. നിശ്ശബ്ദത മാത്രം. ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ രണ്ട് ആത്മാവുകൾ പരസ്‌പരം തിരിച്ചറിയുന്ന മൗനത്തിന്റെ മഹത്തായ ഭാഷയൊന്നു മാത്രം.

തിരിച്ചുപോകും മുമ്പ് ഫക്കീർ എന്റെ ദേഹത്തുണ്ടായിരുന്ന കറുത്ത കരിമ്പടം വലിച്ചെടുത്ത് അകത്തളത്തിലിട്ട് തീപ്പെട്ടിയുരച്ച് കത്തിച്ചു കളഞ്ഞു. പിന്നെ മൗനിയായിത്തന്നെ പുറത്തു നിന്നും കുമിഞ്ഞു മൂടിയെത്തുന്ന കനത്ത മൂടൽമഞ്ഞിലേക്കിറങ്ങിപ്പോയി.

ചിത്രീകരണം: സുനിൽ അശോകപുരം

വിചിത്രങ്ങളായ സ്വപ്‌നങ്ങൾക്ക് തിരശ്ശീല വീണു. കൺപോളകൾക്ക് കനം കുറഞ്ഞു. ഇപ്പോൾ എന്റെ ദീനമെല്ലാം പാടെ മാറിയിരിക്കുന്നു. ഞാൻ ഊർജസ്വലനായി എഴുന്നേറ്റു. സന്തോഷം അടക്കിനിർത്താൻ കഴിയാതെ ഞാൻ തട്ടുപലകയിൽനിന്ന് താഴെയിറങ്ങി കൈകൾ വിടർത്തിപ്പിടിച്ച് താളത്തിൽ ചുവടുകൾവച്ച് തനിയെ വട്ടംകറങ്ങി. ഇളംതൂവലാർന്ന ചെറുശലഭമായി കാറ്റിൽ പറന്നുയരുന്ന ഒരനുഭൂതി. കാവൽക്കൂടാരത്തിനപ്പുറമുള്ള ഒരു വലിയ ലോകം എന്റെ മുമ്പിൽ തുറന്നുകിടക്കുകയാണല്ലോ എന്ന് ഞാൻ പൊടുന്നനെ ഓർത്തു.

നേരം പുലരാറാവുന്നതേയുള്ളൂ. മുറിയിലേക്ക് അരിച്ചെത്തുന്ന തണുത്ത കാറ്റിൽ ദിവ്യമായ ഓടക്കുഴൽ നാദം കലർന്നിട്ടുണ്ടോ? അതെ. മുളങ്കൂട്ടത്തിൽനിന്നും അടർത്തിമാറ്റപ്പെട്ടതിനാലുള്ള ഹൃദയരോദനം. വേർപാടിന്റെ വിലാപം!

മൈതാനം നിറയെ മഞ്ഞിറങ്ങി മൂടിയിരുന്നു. മുമ്പിൽ കാണുന്നത് അനന്തതയിലേക്ക് വിരിച്ചിട്ട മഹാകാശമോ അറ്റമില്ലാത്ത കടൽപ്പരപ്പോ? ആകാശമേഘങ്ങളത്രയും ഭൂമിയുടെ അപാരതയിലേക്കിറങ്ങിയെത്തിയോ?

നക്ഷത്രങ്ങളുടെ നേരിയ വെളിച്ചത്തിൽ ചവോക്ക് മരങ്ങളുടെ ഒളിമങ്ങിയ നിഴൽദൃശ്യങ്ങൾക്കടുത്തേക്ക് ഞാൻ നടന്നു.

മഞ്ഞുമറ നേർത്തകന്നപ്പോൾ തൊട്ടുമുമ്പിലായി ഞാനാ കാഴ്‌ച കണ്ടു. മരച്ചുവട്ടിലെ പുൽത്തകിടിയിൽ വീണു കിടക്കുന്ന ഫക്കീർ! തൊട്ടു മുകളിലേക്ക് ചാഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന മരച്ചില്ലകളിൽനിന്നും പെയ്‌തിറങ്ങുന്ന മഞ്ഞുമഴയിൽ കുതിർന്ന് കിടക്കുന്ന മൃതമായ ദേഹം. കൊഴിഞ്ഞുവീഴുന്ന പൂക്കളാലും രുദ്രാക്ഷമരത്തിൽ നിന്നുതിർന്ന കായ്കളാലും കുരുക്കളാലും മൂടപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതായ വിശുദ്ധ ദേഹം. തൊട്ടടുത്ത് വീണുകിടക്കുന്ന മാറാപ്പും അതിൽനിന്ന് പുറത്തേക്ക് തെറിച്ചുവീണ വിശുദ്ധ ഗ്രന്ഥവും രുദ്രാക്ഷ ജപമാലയും സുഗന്ധലേപനത്തിന്റെ സ്‌ഫടികക്കുപ്പിയും ഒരു ഓടക്കുഴലും. നക്ഷത്രങ്ങൾക്കു താഴെ മഞ്ഞുമഴ പൊഴിക്കുന്ന മരച്ചുവട്ടിൽ മലക്കുകൾ മഞ്ഞുകൊണ്ടും ആലിപ്പഴംകൊണ്ടും അന്ത്യശുദ്ധി വരുത്തിയ *ശഹീദായ ഫക്കീറിന്റെ **ജനാസയ്‌ക്കരികിൽ മാറാപ്പിൽ ഒരു വിശുദ്ധ ഗ്രന്ഥവും ഓടക്കുഴലും കയ്യിൽ ഒരു ജപമാലയുമായി ഞാൻ ഇരുന്നു. വാതിൽപ്പുറത്ത് കേട്ട ആ വാക്കുകൾ അവിടെയുമപ്പോഴും മുഴങ്ങിക്കേൾക്കുന്നതായി തോന്നി... "ഇത് നീ തന്നെയാണ്’ .

*ശഹീദ് = രക്തസാക്ഷി

**ജനാസ = മയ്യത്ത്